Tętniące serce/Część II/X
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Tętniące serce |
| Podtytuł | Powieść |
| Rozdział | Początek złudy |
| Wydawca | Wydawnictwo Polskie |
| Data wyd. | 1922 |
| Druk | Poznańska Drukarnia i Zakład Nakładowy T.A. |
| Miejsce wyd. | Lwów — Poznań |
| Tłumacz | Franciszek Mirandola |
| Tytuł orygin. | Kejsarn av Portugallien |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Przez pierwszych kilka tygodni po bytności posła, nie był Jan zdolnym do żadnej roboty. Leżał ciągle na łóżku i gryzł się.
Każdego ranka wstawał, coprawda, ubierał się i chciał iść do Falli. Ale doszedłszy do drzwi, uczuwał takie znużenie i bezsilność, że nie pozostawało nic innego, jak położyć się z powrotem na łóżku.
Katarzyna wysilała się na cierpliwość, bo wiedziała, że tęsknota, podobnie, jak każda inna choroba wymaga czasu, by się przełamać i zniknąć. Dziwiła się tylko, czemu w danym wypadku tęsknota Jana za córką trwa tak długo i zachodziła w głowę obliczając, kiedy minąć może. Może do samych świąt Bożego Narodzenia, albo przez całą zimę nawet!
I byłoby się niezawodnie tak stało, gdyby nie to, że pewnego dnia przyszedł stary sieciarz Ola z zapytaniem, co słychać i został zaproszony na kawę.
Był zazwyczaj małomówny, jak wszyscy, których myśli bujają daleko i dlatego nie dostrzegają, co się wokoło nich dzieje. Kiedy jednak kawa została podaną i Ola część jej zlał na spodek, by przestygła, uznał za swój obowiązek powiedzieć coś.
— Zdaje mi się, że właśnie dziś powinien nadejść list od Klary! Mam takie przeczucie.
— Dopiero przed dwoma tygodniami, pisząc do posła Karlsona, zamieściła dla nas pozdrowienie! — zauważyła Katarzyna.
Starzec podmuchał na kawę z wielką uwagą, potem zaś czując że milczy za długo, postanowił rzec parę słów.
— Mogło ją spotkać coś pomyślnego, o czem zechce donieść! — powiedział.
— Cóżby ją mogło takiego spotkać? — zdziwiła się Katarzyna — Temu kto zapracowuje się w służbie dni mijają bez żadnej uciechy.
Ola odgryzł kawałeczek cukru, a potem wielkiemi, powolnemi haustami wypił kawę ze spodka. Gdy skończył zapadła w izbie ponownie długa, wprost przykra i niesamowita cisza.
— Mogła kogoś przypadkiem spotkać na ulicy! — powiedział nagle starzec i wpatrzył się przygasłemi oczyma w podłogę. Trudno było przypuścić, że zdaje sobie sprawę z tego co mówił.
Katarzyna nie uznała tej uwagi za godną odpowiedzi i w milczeniu nalała mu drugą filiżankę kawy.
— Wszakże możemy przypuścić — ozwał się znowu Ola — iż owa pani, którą Klara Gulla spotkała na ulicy, była w podeszłym wieku, słaba na nogi i że potknęła się właśnie w tej chwili, kiedy ją mijała Klara Gulla.
Starzec mówił bezprzytomnie, coraz bardziej nieprzytomnie.
— Nie byłoby to wcale tak ważne, by aż pisać o tem! — odrzekła Katarzyna z niechęcią, bo zaczynał ją gniewać upór starego Oli, z którym wracał do jednego tematu.
— Przypuśćmy jednak — podjął znowu — że Klara Gulla podtrzymała ową damę, albo ją podniosła i że staruszka tak była uradowana, iż otworzyła pulares i dała Klarze odrazu banknot dziesięciokoronowy? Czyż nie była to rzecz przyjemna, o czem warto napisać?
— Zapewne! — odrzekła Katarzyna — Ale to nie prawda. Siedzicie tylko i coś się wam marzy.
— Jak długo jeszcze można siedzieć i wyprawiać sobie uczty z myśli, tak długo wszystko dobrze! — powiedział starzec, chcąc się usprawiedliwić — Potrawy takie smaczniejsze są od rzeczywistych!
— Macie doświadczenie w jednem i drugiem! — odparła Katarzyna.
W chwilę potem pożegnał się stary Ola i poszedł do domu, a Katarzyna przestała myśleć o tem, co mówił.
Jan również uważał zrazu wszystko za pustą gadaninę. Ale leżąc bezczynnie na łóżku, zaczął rozmyślać i zadał sobie pytanie, czy przypadkiem nie tkwi w tych słowach jakiś sens głębszy.
Ola mówił o liście w sposób niezwykły i tajemniczy. Zresztą czyż mógł zmyślić sobie tę całą długą historje poto tylko, by coś mówić przy kawie? A może coś wie? A może dostał naprawdę list od Klary Gulli?
Może spotkało ją tak wielkie szczęście, że nie odwagi pisać o tem rodzicom, nie przysposobiwszy ich przedtem? Musiała donieść o wszystkiem staremu sieciarzowi i prosić go, by pomału nastroił odpowiednio rodziców. To właśnie uczynić zamierzał dzisiaj, ale oni go nie zrozumieli.
— Przyjdzie jutro, — pomyślał Jan — a wówczas dowiemy się całej prawdy.
Ale Ola nie zjawił się ani nazajutrz, ani trzeciego dnia. Jan nie mógł poskromić ciekawości i tęsknoty, wstał tedy i udał się do chaty starego sieciarza, by zbadać, czy słowa jego miały jakieś znaczenie ukryte.
Ola siedział sam w szałasie i naprawiał starą sieć rybacką, którą mu dano do załatania. Ucieszył się, ujrzawszy Jana, i powiedział, że dręczyła go w ostatnich dniach podagra, przeto nie mógł przyjść.
Jan nie chciał pytać wprost, czy otrzymał list od Klary Gulli. Mniemał, że prędzej cel swój osięgnie postępując tą samą co Ola metodą.
— Rozmyślałem — zaczął — nad tem coście mówili o Klarze Gulli za ostatniej bytności swej u nas.
Starzec oderwał oczy od roboty i spojrzał na Jana, ale przez dobrą chwilę nie mógł zrozumieć co ma na myśli.
— Aa... — odrzekł — to był tylko taki sobie koncept mój!
Jan przysunął się doń blisko i powiedział z naciskiem:
— Brzmiało to jednak pięknie i myślę, że byłbyście powiedział jeszcze więcej, gdyby nie niedowiarstwo Katarzyny?
— O, tak, — rzekł Ola — tutaj w Askadalarnie można sobie czasem pozwolić na takie marzenia!
Jan stał się śmiały i pomysłowy.
— Myślę, że stara dama nie poprzestała na tem, że dała Klarze Gulli banknot dziesięciomarkowy, ale ją do siebie zaprosiła... prawda?
— Może to i być! — mruknął starzec.
— A może też owa dama jest bardzo bogata i posiada wielki, murowany dom? — zaproponował Jan.
— Wiecie co, Janie, — zawołał Ola — to wcale dobry pomysł!
— Może owa dama zapłaciła dług Klary Gulli? — zaczął Jan ponownie, ale urwał, bo właśnie weszła do izby synowa starego Oli, a nie chciał jej przypuszczać do tajemnicy.
— Tak? — powiedziała przybyła — Już wstajecie, Janie? Możecie już chodzić? Bardzo się cieszę, żeście ozdrowiał!
— Zawdzięczam to poczciwemu Oli! — powiedział Jan tajemniczo — On to mnie postawił na nogi!
Pożegnał się i poszedł, a stary sieciarz patrzył za nim długo.
— Lizo, — powiedział po chwili — nie wiem co myślał Jan, mówiąc żem go uzdrowił? Nie przypuszcza chyba, żem to na prawdę...
