Wesoła nowina, porodziła Syna (1904)
<<< Dane tekstu >>> | |
Tytuł | Wesoła nowina, porodziła Syna |
Pochodzenie | Kantyczki. Kolędy i pastorałki w czasie Świąt Bożego Narodzenia po domach śpiewane z dodatkiem pieśni przygodnych w ciągu roku używanych |
Redaktor | Karol Miarka |
Wydawca | Karol Miarka |
Data wyd. | 1904 |
Miejsce wyd. | Mikołów — Warszawa |
Źródło | Skany na Commons |
Inne | Cały dział II |
Indeks stron |
Wesoła nowina, porodziła Syna; * Matka Boża przeczysta i Panna wiekuista.
Anieli śpiewają, Boga wychwalają, * Że się z Swojej miłości spuścił na te nizkości.
Lecz i pastuszkowie, kiedy ci duchowie * Ze snu ich pobudzili, z nimi się weselili.
I zaraz powstawszy, z miejsca się porwawszy, * Do Betleem pobiegli, Dziecię w żłobie znaleźli.
Dzieciątko miluchne, nader nadobniuchne, * W pieluszki uwinione, na sianku położone.
Widzą Pannę godną, Aniołom podobną, * Z radości Jej winszują, co mają, ofiarują.
Także Józefowi, cnemu staruszkowi * Z ochotą pomagają, stajenkę uprzątają.
Coraz do Dzieciątka, jako do Paniątka, * Ochotni powracają i na twarz upadają.
Potem Mu śpiewają, Boga wychwalają, * Że się człowiekiem zrodził, nas z piekła wyswobodził.
My też z pastuszkami, oraz z bydlątkami, * Przywitajmy Dzieciątko, nadobne Pacholątko.
Jemu podziękujmy, i z Niem się radujmy, * Iż się tak upokorzył, co nas z niczego stworzył.
Bądźże pochwalony, o Boże wcielony! * Daj, abyśmy Ci służyli, Twoją wolę pełnili.