Wiérsz w imionniku przyjacielskim
| ←Rojenia wiosenne | Wiérsz w imionniku przyjacielskim Poezye Józefa Bohdana Zaleskiego Józef Bohdan Zaleski |
Do Gitary→ | |
W IMIONNIKU PRZYJACIELSKIM.
I jam żeglował!.. a po morzu cichém
Jak do snu wiatry łódź mą kołysały...
Lecz któż to nęci głosem i uśmiéchem? —
A! grzmi i błyska... a stąd i stąd skały!..
I któż to nęci? urok? czy dziewica?..
W promienném oku igra płomień — dusza!
Ach! jakiem czuciem strzeliła w me lica!...
Do Niéj!.. niech morze i wre i zagłusza.
Skaczę... ja płomień... chwytam się płomienia....
Słowa na ustach, myśl mi w sercu gore;
Lecz widmo coraz, i coraz się zmienia,
I ściskam zimną, nieczułą potworę..
Chytra Syrena!.. walka była długą,
Wysiłkiem męztwa z fal uniosłem życie:
Lecz Rówiennicy!.. niegdyś przed żeglugą
Jakżem wyglądał, jak dziś mnie widzicie?
Ha miłość!.. — serca mara ta olbrzymia
Tchnieniem młodzieńca wzbita pod niebiosa,
Mara rozwiewna co świat nam odymia! —
Rozkosz miłości!... to ta nikła rosa,
Co zbudzonemu na wiosnę o świcie,
Ustroi blaskiem i barwami tęczy,
Świéże, kwitnące, pełne woni życie,
A byle powiew — to już się nie wdzięczy!
Chwilo miłości! szybkoś mi, o! szybko,
Jak sztuczny ogień wojennego hasła,
Błysłaś nad złudzeń powietrzną kolébką,
Błysłaś w stu gwiazdach, i w gromach zagasła...
Ach! i na długo owiał mrok ponury
Żywot bez czucia, jak noc bez księżyca,
Gdy raz zasutą posępnemi chmury
Żaden, a żaden promyk nie oświéca.
