Onego czasu, gdy Zefir ciepławy Szrony pozmiatał i odmładzał trawy,
Gdy poczynało strawy brakować w stodole, Poszły bydlęta żywić się na pole.
Pewny Wilk także wtedy spacyerem chodził,
Który się całą zimę rozmyślaniem bawił; Wielki post wiernie odprawił, Przez co się wielce wygłodził.
Po zejściu więc skorupy bieżąc koło błonia,
Ujrzał na świeżą trawę puszczonego Konia.
Co za radość! lecz chudziak, bojąc się nie sprostać: «Szczęśliwy, rzecze, ktoby ciebie schrupał.
Ej! czemuż ty nie baran, byłbym cię już łupał,
A tak muszę frantować, ażeby cię dostać...
Frantujmyż.» Bierzę zatem ułożoną minę,
Stąpa z partesów nakształt spasłego prałata, Powiada się być uczniem Hipokrata,
Ziółek szukanie, kładzie za drogi przyczynę, Których zna moc i własności,
I chce oddać usługę jego końskiej mości;
Gdyż paść się tak, nie będąc wiązanym na linie, Znaczy słabość w medycynie.
Lekarstwo tedy gratis oświadcza mu w duszy. Pan Ogierowicz (nie w ciemię go bito) «Mam, rzecze, uczciwszy uszy,
Sprosny wrzód, który mi się zakradł pod kopyto.
— Nie troszcz się, moje dziecię, jespan medyk powie; Z leków skutecznych wzrosła moja sława:
Każemy się natychmiast ustąpić wrzodowi,
I cyrulictwo bowiem jest moja zabawa.» Tymczasem z tyłu zachodzi,
Rzkomo nogę ogląda, a do brzucha godzi.
Zwąchnął Koś, i nie chcąc tego czekać losu, Podnosząc nogę ochotnie, Z całej siły tak go grzmotnie, Iż w paszczy narobił bigosu.
