Wrzos/XIV
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Wrzos |
| Wydawca | Wydawnictwo Polskie |
| Data wyd. | 1921 |
| Miejsce wyd. | Lwów |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Kurjer był już rozniesiony. Czytał go Wolski, pijąc samotnie kawę. Żona i córki jeszcze odsypiały jakiś balik. Zbudził je bez ceremonji wołaniem:
— Słyszeliście! Awantura! A toć Andrzejowa umarła.
— Nie może być? Kiedy? — ozwały się senne głosy.
— Wczoraj. Już jest nekrolog. Pogrzeb we wtorek.
— Ile miała lat? Skąd pogrzeb?
Rozbudziły się nowiną. W negliżach zeszły się do jadalni, czytały wszystkie.
— To się biedaczka wybrała w same zapusty! — westchnęła mama. Ale zgasła prędko. Prezes się okropnie zmartwi.
— No, i Andrzej był onegdaj okropnie przybity, gdym tam wstąpił po wieści.
— Et — Co tam Andrzej! Zobaczycie, że go Jarłowa złapie.
— Będziemy, mamo, na pogrzebie?
— A jakże, i na nabożeństwie! Trzeba odświeżyć czarne suknie.
— No, to nasz wieczór u Sobolskich przepadł.
— Ano, chyba nie wypada!
— Coby to jej było szkodziło umrzeć w Popielec.
— Wypada wianek posłać — bąknął Wolski.
— Zapewne — wszyscy poślą. Cóż robić! Nie można się wyróżniać! Trudno — kilkanaście rubli to będzie kosztować, ale dla starego trzeba to zrobić.
— Żeby choć śnieg nie padał we wtorek. Masę osób będzie na pogrzebie pewnie.
— Wątpię — zła pora.
Wolski westchnął i wstał.
— To ja wianek zaraz poślę.
— O kwiaty mniejsza, tylko na wstęgę nie żałuj. Każ wydrukować... zamyśliła się i dodała — najmilszej krewnej — od Wolskich...
— Ach! — Co to za cios dla Sanickich! — zawołał stary Markham przy czytaniu Kurjera.
— Co? Umarła biedaczka! Już! Co prawda, od pierwszego dnia choroby doktór Morawski najgorzej wróżył. Wojowała i dowojowała się. Dowiedziona rzecz, że się zaraziła tyfusem u jakichś swoich protegowanych! Co za nieostrożność! Bywała wszędzie, mogła nanieść nam wszystkim zarazy. Łaska Boska jeszcze. No, teraz Ramszycowa znowu sama zostanie. Downar do niej telegrafował, bo jak się ta biedaczka położyła, chaos tam zapanował. Żadnej u nich organizacji niema!
— Biedny prezes, tak ją kochał.
— Biedny! Andrzej już zaczął latać za Jarłową, teraz jeszcze bardziej się zadurzy! A ta mu domu nie umili na starość, o, nie! Szkoda starego. Trzeba wianek posłać i być na nabożeństwie. Na Powązki damy karetę Guciowi z żoną!
— Jezu, Marja! Kazia umarła! — wrzasnęła Dąbska do pierwszej z kuzynek, które się ukazały tego dnia. Była rzetelnie zmartwiona, więc choć już było około pierwszej, jeszcze nie zaczęła toalety ani domowych porządków.
Kuzynki jej przeczytały nekrolog, przyszły po szczegóły.
— Tyś miała odwagę tam chodzić w czasie choroby! To strasznie zaraźliwe!
— Ano — byłam codzień! Ja i Dąbrowska stara!
— Bardzo cierpiała? Mówiła co?
— Nic! Siedm dni nie otworzyła oczu i ust! Nic nie słyszała ani rozumiała! Mówię wam, okropne było. Doktorowie powiadają, że musiała już od tygodnia mieć tyfus i tak go przechodziła, dlatego i nie było już ratunku. Dyszała tylko i czarna była od gorączki, ale na nic się nie skarżyła, tylko wczoraj poczęła rękami pościel szarpać! Biedactwo!
— A ksiądz był?
— Był onegdaj! Podobno, gdy do niej przemówił, otworzyła oczy i poruszyła ustami, ale głos nie wyszedł z gardła, tylko się jakby uśmiechnęła!
— Biedactwo! — powtórzyły wszystkie. — Żeteż tylu doktorów mieć mogli i nie uratowali.
— Było pięciu! Prezes od zmysłów odchodził.
— A Andrzej?
— Andrzej był jak odurzony. A przytem wściekły na tę jej nędzę protegowaną. To oni ją zabili, tam się zaraziła — mówi! Powyduszałbym to jak robactwo. Niech mi się ośmielą pokazać! Żal mu jej było, naprawdę żal!
— A Radlicz co? Dowiadywał się?
— To jest narwaniec! — spotkałam go onegdaj. — Wie pan — powiadam — że z Kazią bardzo źle.
— Źle, odpowiada, a może dobrze. Ukochani przez bogów umierają młodo! Zresztą proszę pani, na bruku się wrzosy nie hodują! Fiut, stróż miotłą w rynsztok zmiecie, kwiaty zawsze tak kończą! Powiedziałam mu parę słów prawdy, ale czy który artysta ma sumienie!
— Jutro pogrzeb?
— Jutro! Strasznie mi nie na rękę, bo mam masę roboty! Biedactwo! — nie użyła ostatków. Telefonowałam do Julka, żeby wieniec posłał, najdroższy, jaki jest! Ogromnie ją kochałam!
