Zapalają latarnie

	<<< Dane tekstu >>>
Autor	Artur Oppman
Tytuł	Zapalają latarnie
Pochodzenie	Moja Warszawa.; Obrazki z niedawnych lat
Wydawca	„Księgarnia Polska“ Tow. Polskiej Macierzy Szkolnej.
Data wyd.	1929
Druk	J. Rajski
Miejsce wyd.	Warszawa
Źródło	Skany na commons
	Indeks stron

ZAPALAJĄ LATARNIE.

Zapalają latarnie...
Mrze dzień,
Blednie zachód czerwony i złoty,
Niewidzialnie pełznie w miasto cień
Z przedwieczornej nokturnem tęsknoty.

Cichnie gwarna ulica, czar snów
Tęczę marzeń wyskrzydla motylą...
Czegoś brak ci... czy uczuć, czy słów...
Zapalają latarnie...
Stój, chwilo!..

Nieznajomy. Niewiadomo skąd
Jak duch idzie i jak duch odchodzi,
Chwilkę miga jego złoty lont,
A gdzie stąpnie, tam się światłość rodzi.

Jakąś dziwną niesie z sobą moc,
Zawsze obcy i zawsze daleki, —
A sam wsiąka w najczarniejszą noc —
I tak, jakby odpływał na wieki.

W takiej chwili, gdybyś tylko mógł,
Tobyś piersi naoścież otworzył,

Zebrał ciernie z wszystkich ludzkich dróg
I na sercu je własnem położył.

I przebaczył ludziom wszystko zło,
Którem — może wbrew sobie — żyć muszą
I nie klątwą świat żegnał, lecz łzą...
Zapalają latarnie...
Śnij, duszo!...

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Artur Oppman.