[401]LXXIII.
Zesłanie Ducha Świętego.
Na uczniów Pana w promieniu wiary,
Duch Bożéj zstąpił mądrości,
A oni poszli w świata obszary,
Głosić naukę miłości.
Ta wielka chwila niech wam, o dzieci,
Stanie zbawiennym przykładem:
Pojmijcie, że Bóg zawsze oświeci
Tych, co chcą stąpać cnót śladem.
[402]
Cisi, nieznani, zbratani z gminem,
Byli łask pańskich szafarze.
Ale wyrośli wiarą i czynem,
Bóg więc im światło wniósł w darze.
Dziś wy jak oni ucznie Chrystusa,
Wskazanym kroczycie torem,
A choć do złego wiedzie pokusa,
Stajecie złemu oporem.
Dziś wy jak owi maluczcy duchem,
W prostocie żyjecie błogiéj:
Dla was głos wiedzy jest dźwiękiem głuchym
Lub cierniem wśród życia drogi.
Ale nad skrońmi waszemi, dzieci,
Jak w tym pamiętnym dniu łaski,
Duch Boży jasnym promieniem świéci,
By mroki zmienić na blaski.
Światło to pośród znojów i trudów,
Rozwojem pracy się mnoży:
Praca jest źródłem oświaty ludów.
W niéj dziś zamięszkał Duch Boży.
Uczcie się zatém — niech wiedzy tętno
Chroni was zawsze od złego,
W nauce czcijcie chwilę pamiętną
Zesłania Ducha Świętego.
[403].
[1]
