Antologia bajki polskiej/Jan Lemański
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Antologia bajki polskiej |
| Wydawca | Gebethner i Wolff |
| Data wyd. | 1915 |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
1865—.
Lemański, jako bajkopisarz nie jest moralistą. Niema on zamiaru nikogo pouczać ani poprawiać. Apologi jego ośmieszają znane i uznane prawdy o cnocie, drwią z komunałów i wykazują ich — czczość oraz głupotę. Ironia i humor są dla poety same w sobie celem. Niektórzy krytycy podkreślają, iż Lemański pierwszy wprowadził do literatury polskiej bajkę nie-satyryczną. Zbytecznem jest polemizować z podobnym poglądem. Dostatecznie go zbił sam Lemański nie pomieszczając w swej »Antologii satyry« ani jednej z bajek poprzedników. Bajka satyryczna była w Polsce rozwinięta zwłaszcza w XVI wieku, w dobie Odrodzenia i Reformacyi. Ale obok niej, obok moralno-obyczajowych apologów już wtenczas spotykamy bajki »filozoficzne« nic wspólnego z satyrą nie mające. Rozkwit bajki filozoficznej a upadek do pewnego stopnia satyrycznej (którą zastąpiła satyra i paszkwil) przypada na dobę Oświecenia.
Liryzm do bajki wprowadził już Niemcewicz (bajka o słowiku smutnym). Lemański rozwinął i udoskonalił bajkę liryczną (»Lilia wodna«).
Humor Lemańskiego w pierwszych bajkach jego polegał głównie na komizmie sytuacyi i charakterów, w późniejszych na mistrzowskiej nieraz grze słów.
Dla zapoznania Czytelników niniejszej Antologii z ogólnym charakterem ciekawych bajek Lemańskiego wybrałem je umyślnie z różnych okresów twórczości poety.
