Biblia Gdańska/Pieśń nad pieśniami Salomonowa 4

[722]ROZDZIAŁ IV.

 I. Chrystus zaleca zacność kościoła swego; wysławia iego wiarę i owoce iéy 1 — 14. II. Kościół uznawaiąc, co ma od Chrystusa, sobie go przytomnego mieć żąda 15. 16.
O iakoś ty^[1] piękna, przyiaciołko moia! o iakoś ty piękna! Oczy twoie^[2] iako oczy gołębice między kędzierzami twymi; włosy^[3] twoie iako trzoda kóz, które widać na górze Galaad.
 2. Zęby twoie iako stado owiec iednakich, gdy wychodzą z kąpieli, z których każda miewa po dwoygu, a niepłodnéy niemasz między nimi.
 3. Wargi twoie iako sznur karmazynowy, a wymowa twoia wdzięczna; skronie twoie między kędzierzami twymi są iako sztuka iabłka granatowego.
 4. Szyia twoia iako wieża Dawidowa z obronami wystawiona, w któréy tysiąc tarczy wisi, i wszystka broń mocarzów.
 5. Obie piersi^[4] twoie iako dwoie bliźniąt sarnich, które się pasą między liliami;
 6. Ażby się okazał ten dzień, a cienie przeminęły, wnidę na górę myrry, i na pagórek kadzidła.
 7. Wszystkaś ty iest piękna, przyiaciołko moia! a zmazy^[5] niemasz na tobie.
 8. Póydziesz ze mną z Libanu, o oblubienico moia! ze mną z Libanu póydziesz, a poyrzysz z wierzchu góry Amana, z wierzchu góry Sanir i Hermon, z iaskiń lwich, i z gór lampartowych.
 9. Uięłaś serce moie, siostro moia, oblubienico moia! uięłaś serce moie, iedném okiem twoiém, i iedném łańcuszkiem na szyi twoiéy.
 10. O iakoż są ucieszne miłości twoie, siostro moia, oblubienico moia! O iako daleko zacnieysze miłości twoie, niż^[6] wino, a wonność maści twoich nad wszystkie rzeczy wonne!
 11. Plastrem miodu opływaią wargi twoie, oblubienico moia! miód i [723]mleko pod ięzykiem twoim, a wonność szat twoich, iako wonność Libanu.
 12. Ogrodem zamknionym iesteś, siostro moia, oblubienico moia! źrzódło zamknione, zdróy zapieczętowany.
 13. Szczepki twoie są sadem iabłek granatowych z owocem wdzięcznym cyprysu i szpikanardu;
 14. Szpikanardu, i szafranu, kassyi, i cynamonu ze wszystkiemi drzewy kadzidło przynoszącemi; myrry, i aloesu ze wszystkiemi osobliwemi rzeczami wonnemi.
 II. 15. O źrzódło ogrodne, zdroiu wód żywych, które płyną z Libanu!
 16. Powstań wietrze północny, a przyidź wietrze z południa, przewiéy ogród móy; niech płyną wonności iego, niech przyidzie miły móy do ogrodu swego, a niech ie rozkoszne owoce swoie.

1. Pieśń. 6, 3. r. 7, 1. 6.
2. r. 1, 15. r. 5, 11.
3. r. 6, 2.
4. Pieśń. 7, 3.
5. Efez. 5, 27.
6. Pieśń. 1, 2.

Pnp 3

Pnp 4

Pnp 5