Dzieje wypraw krzyżowych/Czwarta wyprawa krzyżowa/Na prowincyi
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Dzieje wypraw krzyżowych |
| Wydawca | M. Arct |
| Data wyd. | 1905 |
| Druk | M. Arct |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Na prowincyi rozeszła się szybko wieść o opanowaniu stolicy przez „dzikich Franków“. Ale tam nikt nie uznawał nowego rządu. Chcieli mieć własnego cesarza: więc wybrano Teodora Dukasa; inni znów wybrali Teodora Laskarysa; jeszcze inni Kanabusa, Tak więc było naraz trzech cesarzy greckich i jeden łaciński. Spór tych cesarzy niejako osłabiał opór greków i był łacinnikom na rękę. Inni znów grecy sami własne państwo dzielili na części i osobne królestwa w niej zakładali.
Powstało tedy nad morzem Czarnem królestwo Trebizondy, na południu Grecyi królestwo Koryntu, na północy Epir (którego cesarzem był Michał Komnen). Najważniejsze zaś było królestwo Bitynii, ze stolicą Niceą (stąd zwane Nicejskie): tu był królem Teodor Laskarys, który się długo utrzymał.
Papież Inocenty III srodze naganiał chrześcijańskim rycerzom całą tę sprawę, ale rycerze go zapewniali, że dzieje się to dla dobra kościoła katolickiego. Istotnie jeden z biskupów greckich zapowiedział połączenie obu kościołów, ale w niczem to nie zmieniło uczuć greków do franków: owszem jeszcze bardziej urosła ich nienawiść wzajemna.
Mimo to sprawę katolicką trzeba było uporządkować. Jednocześnie z cesarzem (francuzem), najwyższym kapłanem wschodu został włoch, ks. Tomasz Morosini z Wenecyi. On to zawiadomił papieża, że Grecya przyłączoną została do kościoła rzymskiego. Z Jerozolimy przyjechało wielu chrześcijan, a zwłaszcza zakonników, Joanitów i Templaryuszów, którzy postanowili zając się szerzeniem wiary katolickiej. Bardzo czynny był pod tym względem Piotr z Kapui.
