Dzieje wypraw krzyżowych/Druga wojna krzyżowa/Wyprawa na Damaszek
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Dzieje wypraw krzyżowych |
| Wydawca | M. Arct |
| Data wyd. | 1905 |
| Druk | M. Arct |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Wyprawa na Damaszek[1]. Królem Jerozolimskim był wtedy Baldwin III, który wtedy już dorósł. Był to młodzieniec zapalczywy, ale zupełnie pozbawiony rozsądku. Marzył on nie tyle o sprawach chrześcijaństwa, ile o powiększeniu swojego królestwa. Jak widzimy, druga wyprawa krzyżowa zupełnie zapomniała o pierwotnym swoim celu. Szło przedewszystkiem o wypędzenie Turków z Edesy i o nowe jej zdobycie dla chrześcijan. Już przedtem książęta chrześcijańscy byli tak zajęci swojemi sprawami, że żaden nie chciał dopomódz królowi Edesy, Jocelynowi. Owóż należało, jak to zamierzał Rajmund — zebrać siły przeciw Nuredynowi, Synowi Zenki, księciu Mosulu, zdobywcy Edesy.
Tymczasem Baldwin uparł się iść na Damaszek, a ponieważ cała armia krzyżowa z cesarzem Konradem III na czele, była teraz w Jerozolimie, król Baldwin namówił Konrada do tej wyprawy.
O tych przygotowaniach wiedzieli w Damaszku; emir tamtejszy wszedł w sojusz z Nuredynem — z podwójną więc armią oczekiwał chrześcijan. Damaszek był niezdobytą twierdzą i po kilku miesiącach oblężenia chrześcijanie musieli odstąpić, nic nie uzyskawszy.
Konrad III był zniechęcony i postanowił wrócić do Niemiec: tak też uczynił w r. 1148. Ludwik VII wkrótce potem — ze znanych już nam powodów — także wrócił do Europy. Tak więc zamiar Rajmunda wyprawy przeciw Nuredynowi nie doszedł do skutku.
O wyprawie na Damaszek trzeba jeszcze to zaznaczyć, że tu poraz pierwszy wystąpił słynny później rycerz mahometański, piękny, waleczny i szlachetny Saladyn, który niemało złego uczynił chrześcijanom. Będzie jeszcze o nim dalej w tem opowiadaniu.
- ↑ Damaszek — miasto w Azyi Mniejszej — słynne z wyrobu szabel (damasceńskich) i materyi zwanej adamaszkiem.
