Handzia z Samary

	<<< Dane tekstu >>>
Autor	Tomasz Padurra
Tytuł	Handzia z Samary
Pochodzenie	Z obcego Parnasu
Wydawca	Księgarnia A. Gruszeckiego
Data wyd.	1886
Druk	Bracia Jeżyńscy
Miejsce wyd.	Warszawa
Tłumacz	Stanisław Budziński
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: EPUB • PDF • MOBI ; Cała antologia; Pobierz jako: EPUB • PDF • MOBI
	Indeks stron

›››

Handzia z Samary.

I.

Jakże zawsze mi jest miła
Ta rzeczułka mała:
Jak w niéj rybka, takem żyła,
Gdym z niéj wodę brała.

A tu nad nią wśród laseczka
Róże rozkwitały;
Do nich w goście z za miasteczka
Motylki latały.

Gdy wesele, wielbiąc słońce,
Pieśnią brzmiało mile,
Rwałam róże na téj łące,
Goniłam motyle.

A gdy słońce się stoczyło,
Wszystko śni na świecie,
Większe mi się cudo śniło
Nad muszki nad kwiecie.

Też obłoki stepy strzegą,
Też stepy, ta woda,
Gdzieś spokoju życia mego,
Gdzie nadziejo młoda?

II.

Jak ja lubię ten kurhanek!
Z niego w krąg wysoko
Za żórawiem w cichy ranek
Niosło się me oko.

Raz, pamiętam, nad kurhankiem
W południe rostoczy,
Jakby ptaka, pył z tumankiem
Przychodzień ochoczy.

Znać, że jechał od Kuczmony;
Z szlaku koń go niesie;
Chciał zobaczyć bród zielony
I wnet zniknął w lesie.

Konia widzieć chęć mnie władła,
Szybko krok tam wiodę
I na drugim brzegu-m siadła
Niby czerpać wodę.

Był młodzieniec hożéj twarzy,
A ponętna mowa,
Ach! zapomnieć się nie zdarzy,
Ni lica, ni słowa.

O! w nim było cóś świętego
Głos, co wszystko wzruszy!
Gdzieś aniele serca mego,
Gdzie ptaku méj duszy?

III.

Święte miejsca, twory boże,
Któż wam niesumienny
Ścina lasek, góry porze,
By wznieść dom kamienny.

Wicher, pędząc przez to wzgórze,
W nagie pieńki dzwoni,
Kędy z rosą kwitły róże,
Suche liście goni.

Odleciały cienie z rzeczki
Drzew, co stały tłumnie;
Błyszczy blada jak od świeczki
Trup złożony w trumnie.

Przez tę rzeczkę na kurhanek
Ciągnie zwierz po moście;
Gdzie ocieniał szlak tumanek,
Leżą czyjeś koście.

Liczy kroki, gdzie się zwrócę
Spokojność cmentarza;
A gdzie pójdę, okiem rzucę,
Pustynia przeraża.

Od powicia tu w dni młode,
W pięknościach bez miary,
Znałeś niebo i przyrodę,
Lat anielskich czary.

I tu milszą jak przyroda
Źrenicę nadziei
Ćmiła tęsknot niepogoda
W burzliwéj kolei.

O! gdy przyśnić się zechcecie,
To pociechę rzućcie;
A gdy wkrzesić się możecie,
To choć we śnie wróćcie.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autora: Tomasz Padurra i tłumacza: Stanisław Budziński.