[18]7.
Nad grobem dziecka.
Na cmentarzu na grobie
Biała kwitnie kalina;
[19]
Promieniem słońca oblana
Drzemie cicho dolina.
W tem głos dzwonu uderza
Ponuro z wieży kościoła;
Do spoczynku na wieki
Dziecię, co zmarło, woła.
Zbliża się orszak żałobny.
Śpiewy swe płaczem przerywa,
Potem trumienkę z kwiatami
Ciemna noc grobu pokrywa,
I na świeżą mogiłę
Łzami skropione kwiateczki
Matka ściele — ostatni
Dar dla małej córeczki,
Śpij, aniołku, spokojnie!
Śpij uroczo i błogo,
Kwiatku mały, przedwcześnie
Z pola zerwany srogo!
Ach, gdyby los nam szczęśliwy.
Nim troska serce zatruje. Pozwolił dążyć w krainę.
Gdzie spokój wieczny panuje!
[20]
Niema Halki w domu! Nad jej próżnem łożem
Matka rozpaczliwie ręce załamuje.
Ojciec ciężko wzdycha, a braciszek mały
Co ze siostrą zaszło, biedny nie pojmuje.
Znikła radość z domu! Jasne Halki oczy
Już do matki lubo dłużej się nie śmieją,
Choć je wszędzie widzi, choć w serdecznym żalu
Że jej Halka wróci, cieszy się nadzieją.
Ach, jak świat okropny, jaka otchłań dzika
Przed strwożonem okiem ludzkiem się otwiera,
Gdy od serca czułego, co najdroższem mu było,
Los nieubłagany nam na wieki oddziera!
Mija rok za rokiem,
Za godziną godzina,
Nad nie jednym grobem
Jeszcze porośnie kalina.
Nad nie jednym grobem
Staniesz żalem miotany,
Gdy nowych ofiar zażąda
Los nieubłagany.
Potem chwila nadejdzie,
Kiedy przyjaciół grono
[21]
Z płaczem i ciebie złoży
W chłodne ziemi łono.
Kiedy ostatni dar miły,
Hołd ci ostatni oddany
Będzie li garstka ziemi
Z ręki ukochanej.
Czemu wzdychasz! Na ziemi
Ginąć musi, co było —
Bądź nam godłem nadziei,
Nie rozpaczy, mogiło!
