Pamiętnik morski/30 czerwca
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Pamiętnik morski |
| Wydawca | Wydawnictwo J. Przeworskiego |
| Data wyd. | 1937 |
| Druk | S. Wyszyński i S-ka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Ilustrator | Atelier «Mewa» |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Niedzieli się tutaj nie odczuwa, bo marynarze pracują we wszystkie dnie swoich podróży na morzu. Pierwszy wstaje pan De. Idzie do łazienki, tam parska i śpiewa wesołe lub smętne pieśni. Jest to człowiek żyjący własnem życiem. A ja nie żyję swojem życiem, bo to życie na okręcie nie jest moje, jestem obcy samemu sobie. Rano wywlekam się ze swojej skrzyni, jestem zmęczony wypoczynkiem i patrzę jałowo w jednostajną przestrzeń dnia. W łazience zachowuję się bez entuzjazmu powitania z tym dniem. Jeśli mi jakiś przedmiot wpadnie pod wannę, rad jestem, że wypadek zajął mnie czemś na chwilę. Zapuszczam wąsy i ciekaw jestem, jak też będę z niemi wyglądał. Wziąłem ze sobą zegarek, daję nurka w wannie i staram się pobić rekord dnia poprzedniego. W wodzie otwieram oczy i rozglądam się — ale nic nie widać, sama zielonkawa mętność. Dzisiaj minuta i pół. Podczas ubierania się myślę o śniadaniu. Co dziś będzie — boczek z fasolą czy jajka na miękko? Jeśli boczek, to praca nad rozpoczętym wczoraj artykułem raźniej mi dzisiaj pójdzie. Idę do jadalni. Pan De czyta magazyn rioski i w ustach trzyma wykałaczkę. Jest boczek!
Po śniadaniu wychodzę na pokład. Czas piękny, niebo inne, bez chmur. Ale nadole huśta zdrowo, fala uderza razporaz o burty, zalewa pokład tęczową płachtą. Wchodzę na sam dziób okrętu, wietrzysko siecze tutaj chłodnym prysznicem; cała ta dal wodna porusza się, łazi i kołuje na widnokręgu. Wychylam się i widzę jak woda tuż przed natarciem rufy opada gwałtownie lub nagle wznosi się aż do kotwic. I tak pokolei: dziób się zanurza i unosi, a potem znów bokami okręt się pokłada. Biegnę dotyłu, zobaczyć co się tam dzieje. Ano właśnie, dogóry idzie także i śruba. Robi kilka obrotów w powietrzu. Wiem już teraz dlaczego powoli jedziemy. Ukraińcy leżą na brezencie i opalają się. Bierze mnie chętka znów ich zaczepić, ale może wyniknąć awantura. Co tu robić? Nagórze oficer od maszyn rozmawia z telegrafistą, ale z nimi trudno się dogadać. Tak trudno jest cokolwiek zaobserwować na tym okręcie, bo możebym i co napisał, ale to wszystko stanowi taką całość! przecież nie będę opisywał śrub albo komina, i ludzie też jednakowi — chłop w chłopa blondyni, małomówni, każdy grzebie się w swojej robocie. Ale jakaś dziewczyna przydałaby się niesłychanie. Możnaby z nią wysiadywać na rufie, wieczorami znów spacery. Nie żeby zaraz myśleć o jakiemś zbliżeniu cielesnem! Przeciwnie — odwlekać to jaknajbardziej, chodzi przecież o zajęcie na dłużej. Ale ciepło jest i jasno, przezroczysto! W miejscach osłoniętych leniwa cisza, ale obok odrazu wicher, i kiedy się widzi rozwydrzone morze, zaraz się słyszy hałas i ryki. Koty śpią w jednym kłębie, jakby je kto posklejał na wieki. Wchodzę do kabiny — mroczno tu, ponuro.
— No, panie Zbyszku! Ulżę panu trochę, mogę zagrać!
— Wybaczy pan, ale wprost nie mam ochoty.
Mówię to i groza mnie chwyta, że ten człowiek się obrazi i jedyna rozrywka pójdzie w djabły.
— A nie! To jeszcze lepiej — odpowiada pan De z tłumionem zażenowaniem.
Trudno, zdaje się, że przeholowałem. Pośród kilku książek mam historję Polski Wacława Sobieskiego. Otóż to, przynajmniej nauczę się czegoś. Zaczyna się od tego, jakeśmy to przywędrowali na te nasze ziemie. Lektura trzeba sobie powiedzieć odrazu, dość przymusowa. Ale wołają na obiad. Dzisiaj ja zabieram głos. Mówię o Czudach... jak to Czudowie... to przecież dzisiejsi Finnowie! Tak... Ale kapitan niewiele wie o tych dawnych czasach, woli lżejszy temat. Lepiej go przemilczmy. Po obiedzie myślę, jakby tu załagodzić sprawę tych kart. Ale widzę, że pan De zabiera się do jakiejś pracy serjo; wytaszczył maszynę, papier, kalkę, czarny i czerwony ołówek. Gumę do wycierania też ma. Co też on będzie robił! Pisarz, literat nie jest... może pamiętniki? Nie patrzy na mnie, raz tylko powiedział:
— Pozwoli pan, że zajmę tę połowę stołu?
— Pewnie — mówię.
I ja siadam do pisania. Ale tu wyłania się taka kwestja: poprostu nie można pisać we dwóch jednocześnie. Trzask okropny. On jakoś pisze, ale ja poprostu nie mogę! Więc robię wymowne pauzy, chrząkam, zamyślam się.. i takie świetne pomysły przychodzą mi do głowy. Zerkam co on tam pisze: jakiś tytuł i czerwone litery. Hałaśliwie zamykam maszynę i odchodzę. Na pokładzie — no, cóż? Okręt prawda... morze... pokład... Zabieram się do czytania: dwaj pielgrzymi Rzepisze...
Budzi mnie steward, żeby pójść na kolację. No tak, poprostu pan De jest opanowany, dojrzały mężczyzna, nie potrafi się nudzić, umie sobie wynaleźć zajęcie, porozmawiać. Naprzykład teraz konwersuje po angielsku z kapitanem; mówią o radju, o swoich dzieciach... Kapitan ma syna i dwie córki, pan De niema syna tylko same dwie córki. Już, wspaniały temat! Ale to są dwaj ojcowie, a ja co? Zamieniają się — prawda — spostrzeżeniami na temat przywar i zalet swych dzieci, tak naprzykład trzynastoletni syn kapitana uderzył kiedyś młodszą o dwa lata siostrzyczkę. „Dlaczego ją bijesz? Przecież to kobieta“ — pyta ojciec. „Wszystkie razy jakiebym jej zadał, nie oczyszczą jej duszy z wad tego obrzydliwego gatunku, jakim są kobiety“ — odpowiada chłopiec. No tak, fakt ten pozwala się domyślać pewnych skłonności u małoletniego. A oni się z tego śmieją, powiadają, że to młody mężczyzna w nim się budzi. Ale i ta rozmowa się kończy.
Idę odprawiać swój spacer. Gdzieś tam drga żółte światełko płynącego okrętu. Jest coś z przykrej obojętności w tem jedynem światełku; znaku że jeszcze jedno podobne życie płynie razem czy też mija nas. A może jest to statek pasażerski w takim razie to życie nie jest podobne. Tam piją, tańczą, po nocach kochają się w kabinach... Dość już się zgrzałem, do łóżka! W tem łóżku, czytając znów historję mojego kraju, odkrywam niesłychaną aktualność pewnych fragmentów dotyczących wszelkich naszych sojuszów z Niemcami. O, już pierwszą zdradę mam... będę liczył ile też razy nas wykiwali Szwaby... przed tą zdradą, która teraz nastąpi, po tej naszej nowej przyjaźni z nimi... No, zobaczymy! A teraz spać...
