[186]Sonet 133.
Bym się był trzymał Pieczar[1] Apollona,
W których ten Bożek wieszcze cuda stwarza
Florencya swego miałaby pieśniarza[2],
Tak jak Arunca, Mantua lub Werona[3];
Lecz gdy Kastalskich zdrojów, pierś spragniona
Już próżno żąda niech się nie przysparza
Błon lichy, wzorem tego gospodarza,
Co z kłosów pustych wiązał mdłe brzemiona.
Minerwy święta uschła mi oliwa,
Odkąd z Parnasu ku niej nie podpływa
Struga, z sokami niepożytej Chwały.
Lecz raczej smutki moje to zdziałały,
Że bezowocnie z świata zejść mi trzeba
Jeśli mię dżdżem swym rzeźwić nie chcą Nieba! —
