[187]Sonet 135.
Miłość wysyła do mnie myśl tę błogą.
W której jest zgoda dwojga serc wrzekoma,
Z tem pocieszeniem: — że się Laura sroma
Dłużej mą żądzę zimną drętwić trwogą.
Ja, że kłam taki z taką prawdą, mogą
Razem w mej duszy gościć jakby doma,
Nie wiem już, chwiejny między względy dwoma,
Komu nie wierzyć — albo wierzyć w kogo?
Tak czas mi schodzi — a ja wieszczym duchem
Widzę: jak w lata pędzę, w sercu kruchem
Wiecznie ułudy nosząc i nadzieje,....
Niech co chce będzie! Ni się myśl starzeje,
Ni szczęście, godne żądzy być zapłatą
Bylebym tylko żył dość długo na to! —
