[195]Sonet 154.
Nad głazem który krył Achilla zwłoki.
Rzekł Aleksander tchnąc zazdrością skrycie:
— Szczęśliwy człecze! dzielne miałeś życie —
I wieszcz twą sławę rozniósł w świat szeroki! —
Jam znów pieśniarzem jest tej czarnookiej,
Jakiej podobnej nigdy nie ujrzycie;
Ztąd i o moim świat się dowie bycie,
Gdyż wielką chwałę wznoszę pod obłoki!
Cóż gdy Homera rytm lub Orfeusza.
Lub — co jest Mantui chwałą — pieśń pastusza,
Zaledwie godnie imię jej wydzwoni!
Nieszczęściem, jakieś złe sprawiło Zorze,
Iż ją uwielbia ten, co mówiąc o niej,
Jej Boską Wielkość tylko zmniejszać może! —
