[195]Sonet 155.
Ożywcze słońce! któreś w jednej mierze
Ze mną ten Boski krzew umiłowało,
Co niezrównaną na świat cały chwałą
Latem i zimą kwitnie w liście świeże.
Wstrzymaj się — błagam! Nie chciej, z pochmurniałą
Pogodą wzgórz tych w zdradne wejść przymierze,
I mrok zazdrosny niech mi precz nie bierze
Tej, której święcę duszę mą i ciało! —
Niestety! — próżne modły! Cień od wzgórza
Zszedł w tę dolinę, z której się wynurza
Laur z maleńkiego niegdyś prątka wzrosły;
I wnet w tumanach mając smutku posły,
Mym oczom odjął widok tych błogości,
Gdzie serce moje przy mej pani gości! —
