[198]Sonet 163.
Pogodne tchnienie! co z zielonych liści
Zbiegłoś z szelestem ku mej bladej twarzy —
Dziś mi przypomuieć niech twa łaska zdarzy
Chwilę, gdym przez cię spłonął najogniściej.
Odkrytą wtedym ujrzał twarz, — (aliści
Wzgarda czy zazdrość ma ją odtąd w straży!)
I włos, co dziś się klejnotami żarzy,
Dniał wtedy złotem, co się w słońcu czyści!
[199]
Ten włos — pamiętam — ona tak roztoczy,
Tak czesze, w warkocz splata tak uroczy,
Że drżę dziś jeszcze kiedy o tem myślę!
Wreszcie go w węzeł zwiła wielce ściśle —
A w ten się serce moje tak wplątało,
Że chyba z śmiercią wyjdzie z niego cało!—
