[199]Sonet 164.
W pierwowzorze mocno dziwaczny.
Niebiańska woni! z Lauru tchniesz zieleni
Co skrwawił niegdyś serce Apollina —
A dziś czci jego jarzmo kark mi zgina,
W którem mi lubo — choć duch wolność ceni.
Wspólnieśmy oba przez cię zwyciężeni!
Żem szedł w ślad Boga, czyliż moja wina?
Lecz w tej mi myśli ulga jest jedyna:
Żem pastwą, w równi z Władcą Dnia promieni.
Śpiewam świetlane włosy twe i sploty
Co mi schwytały duszę w węzeł złoty —
Jest zaś pokora jej jedyną bronią.
Sam cień twój, mógłby tych, co weń się chronią,
Rozkoszy dreszczem przejąć — cóż, gdy razem
Zdoła wzrok Laury zrobić człeka głazem! —
