[199]Sonet 165.
Laura ku słońcu swe złociste sploty
Tą białą dłonią wstrząsa, w której mieszczę
Mojego bytu los — i wzrokiem jeszcze
Serdeczne w duszy budzi mi tęschnoty.
Nie miałbym w żyłach krwi, bym wiedząc o tej
Doli mej, nie czuł, jak mię ziębią dreszcze —
Gdyż tam rzucono w szale dwie złowieszcze:
Śmierć, oraz życia mego ciężar złoty!
Patrząc w jej oczu niezmożoną władzę.
Ni ztąd ni zowąd czuję: żem jest wzięty
W zdradnych warkoczy owych złote skręty!
I choćbym nie chciał, cóż ja tu poradzę?
Ni rozsądkowi ufaj, ni odwadze,
Gdyś nie odróżnił cierpień od ponęty! —
