[210] [211]Sonet 180.
Dzień w łzach spędzając, w łzach też spędzam porę,
Gdy sen śmiertelnym niesie, trosk odmianę —
I wiem, że wiecznie z sobą sam zostanę,
Wskroś mając serce udręczeniem chore.
Tak wzrok mój tracąc który żądzą gore,
Pędzę, jak zwierzę przez myśliwca gnane,
I od miłosnych grotów krwawą ranę
W pierś niespokojną w każdej chwili biorę.
Niestety! ileż dni i nocy ile
Biegnąc, choć jedną część się przebyć silę
Tej śmierci, w której życie mam jedyne!
Niż losy, Laura jest mi więcej głuchą —
Gdyż będąc wiarą moją i otuchą,
Zbawić mię nie chce, chociaż wie: że ginę. —
