[212]Sonet 182.
Jakże z tysiąca innych jest wybraną
Ta, którą zdobi najpiękniejszej miano!
Toż nad pogodnem czołem jej, Niebianie
Zażegli gwiazdę świetną niezrównanie!
Miłość mi szepcze w wieczór, w dzień i rano:
— Wiedz to: że z życiem Laury, światu dano
Duchowe piękno — lecz gdy jej nie stanie,
Miłości czyste żegnaj królowanie! —
Bo tak, jak kiedyś, z Słońca zgasłą chwałą,
Zwiędnie na ziemi traw zieloność hoża,
Wiatr uśnie, smutna legnie noc wśród morza,
A człowiekowi duch udręczy ciało —
Takby na świecie wszystko spochmurniało,
Gdyby zgasiła śmierć jej oczu zorza. —
