[227]Sonet 213.
O śnie straszliwy śmierć niosący w duszę!
Możeż być prawdą: by już w Niebios bramy
Wzleciał świetlisty duch jej próżen plamy,
Co i w złej doli dniał mi i w otusze?
Lecz jakżeby mi wieści tej katusze
Zkądinąd mogły przyjść, nie od niej samej?.....
O! zdarz to Boże w którym ufność mamy,
Niech raz ten jeden zwątpić o niej muszę!
Niech zaprzeczenie w śnie mi nowym zdarzy
Słodkie zjawisko jej cudownej twarzy —
Bym żyć mógł dalej, mocen pociech tylą;
Lub gdy koniecznie Pani mej się zdało,
Dla jasnych Niebios rzucić ziemskie ciało,
Błagam, przyjdź na mnie ostateczna chwilo! —
