[227]Sonet 214.
W mych wątpliwościach ulgą mi jedyną
Płacz, pieśń, otucha, trwoga — smutne dzieje
Przemian, wśród których kochani i szaleję,
Moją Miłością, a nie moją winą.
O, w łzawy wzrok mój, Boska ty dziewczyno
Wróć blask twych oczu, w których Niebo dnieje,
(Doprawdy, nie wiem, w czem już mieć nadzieję!)
Inaczej płaczem wiekuistym spłyną.
I jeśli nie mnie, bądź choć litościwa
Światu, któremu zmrok, co ciebie skrywa,
Znagła z twej winy słońce zgasić może!
[228]
O! duch mój przykre cierpi bojowanie,
I sam już siebie poznać nie jest w stanie, —
Jak ten, co w trwodze błądzi przez bezdroże! —
