[97]Sonet 25.
Im bliższy jestem ostatecznej chwili,
Która niedoli ludzkiej kresem bywa,
Tem jaśniej widzę: jak jest rzecz pierzchliwa
Czas, i jak chytrze wszelką ufność myli.
Więc sobie mówię: — Cóż jest lepsze: czyli
Śmierć? czy też Miłość? — Ta, gdy serc ogniwa
Tak łatwo jakby nigdy nic rozrywa,
Śmierci się oddać pewniej jest i milej!
Bo z życia kresem pierzcha sen zwodniczy,
W którym zbyt długo dusza zostać życzy,
Łzy i uśmiechy, gniewy i tęschnoty.
I oto widzim poprzez tuman złoty:
Jak nikłe widma człowiek rad ugania,
I jak bywają rzeczą czczą wzdychania. —
