[274]Sonet 286.
Ten wzrok jej słodki, skromny,wzrok, ten luby,
Zdawał się mówić: — weź co możesz ze mnie,
Gdyż mię tu szukać będziesz chciał daremnie,
Wśród niezliczonych dni bolesnej próby! —
[275]
Umyśle ciężki, próżen trosk a gruby!
Leniwy patrzeć w przyszłych cierpień ciemnie!
Toćżeś w tych oczach czytać mógł tajemnie,
Co dziś znasz jawnie, gwoli własnej zguby!
Zdały się mówić te, co z błogiej siły
Tak długo duszy jej zwierciadłem były,
Dziś w swem milczeniu dziwnie rozgorzałe:
— Bądź zdrów! przed czasem, zdarzył Bóg, odchodzę —
Mnie w Niebo bierze, by mi dał Swą chwałę —
Ciebie zostawia — byś tu cierpiał srodze! —
