[285]Sonet 302.
Dusze Wybranych i Archaniołowie
Niebios mieszkańce, w dniu, gdy moja pani
Między nich weszła, zdjęci byli dla niej
Czcią i zdumieniem, — i niejeden powie:
— Zkąd Śmiałość taka? W twarzy zkąd i w mowie
Piękności tyle? Toż po dzień ten ani
Marzono nawet, by od Niebios w dani
Duch taki ziemskie zdobić mógł pustkowie! —
Tymczasem ona, wdzięczna swojej doli,
W Najdoskonalszych śmiało wchodzi rzeszę,
I po za siebie tkliwie wzrok sokoli
Posławszy, patrzy: czyja za nią śpieszę?
Aż widząc, żem jest z nią i z Bogiem cały,
Błaga: wytrwałość by mi Nieba dały! —
