[296]Sonet 316.
Ach! zgnębionemu pomóż umysłowi
Miłości moja! bym mógł śpiewać o tej,
[297]
Co w Raj się wzbiła Anielskiemi loty,
Gdzie ją Wybrani byli wziąść gotowi.
Zdarz mi: niech godnie moja pieśń wysłowi
Doczesnej niegdyś chwały jej sen złoty —
Gdyż ni piękności takiej, ani cnoty,
Ni znał, ni zazna, świat jej śmiercią wdowi!
Miłość mi rzecze: — Tak jak wspólnie baczem,
Istotnie: mądrość, światłość, wdzięk wszelaki,
Z nią od nas pierzchły w Niebios modre szlaki,
Bo jak świat światem, w życiu tem tułaczem,
Nie było, niema, i nie będzie takiej
Płacząc to mówię — ty zaś pisz to z płaczem. —
