[297]Sonet 317.
O ptaszku błędny! co tkliwemi dźwięki
Przeszłości płacząc, krwawisz sobie łono!
Któremu szczęścia dzionek zamroczono
Z Raju cię wziąwszy — o ty mój maleńki!
Z twem udręczeniem, gdybyś mi do ręki
Zbiegłszy, w pierś moją zajrzał — to byś pono
Duszę tam znalazł tak niepocieszoną,
Że za twe własne mógłbyś wziąść jej jęki!
Z nas dwóch, ja nie wiem lepsze losy czyje?
Gdyż ta, na którą płaczesz, może żyje —
Podczas gdy moją śmierć mi wzięła w Niebo!
Lecz w noc tę, która zimnem wskroś przenika,
W kim bądź mieć wspomnień moich powiernika
Stało się biednej duszy mej potrzebą! —
