[136] [137]Sonet 68.
Z więzienia zbiegłszy, kędy on zbrodniczy
Amor, przez dziwne wtrącił mię bezprawie,
Toż nie potrafię wypowiedzieć prawie:
Ile wnet duch mój wrócić nazad życzy.
Żyć już nie mogąc bez mych łez goryczy,
Gdy się z powrotem znów u wrót mych stawię.
Patrzę — aż zdrajca stoi w nich, w postawie
Takiej, jak ktoś tam, co to trzech nie zliczy...
Mędrsi odemnie poszaleli przecię —
Więc i jam nędzny błagał w głos: — o! gdyby
Wrócić w łańcuchy, w jarzmo znów i w dyby! —
Dziwną to rzeczą zda się wam? — cóż chcecie?
Jakież zrządzenie człeku wyjść pozwoli
Z niewoli, w którą popadł z własnej woli? —
