[156]Sonet 99.
Miłość, los przykry, i myśl gdy się zwróci
Wstecz, by z przeszłością bywać jak najdłużej,
Tyle mię dręczą, iż szczęśliwsi, którzy
Za Styks już płyną z ziemskich pęt rozkuci!
Los byt mi skraca, miłość serce smuci,
A myśl zrządzeniu i miłości służy —
I tak bez końca, w nieustannej burzy
Walczę, tchu łaknąc, w służbie własnej chuci.
Ani mi słodsze dnie oglądać z blizka!
Owszem, im dalej tem zdradliwsza puszcza,
Choć już w połowiem przebył mą pokutę!
[157]
Nadzieje, które drżąca dłoń upuszcza,
Snadź z szkła są dęte nie z diamentu kute,
Gdy myśl wraz z niemi w szczęty się rozpryska! —
