Poezye Michała-Anioła Buonarrotego/XII

	<<< Dane tekstu >>>
Autor	Michelangelo Buonarroti
Tytuł	Poezye Michała-Anioła Buonarrotego
Podtytuł	Sonety
Wydawca	Redakcya „Niewiasty“
Data wyd.	1861
Druk	K. Prochaska
Miejsce wyd.	Kraków – Cieszyn
Tłumacz	Lucjan Siemieński
Tytuł orygin.	Rime
Źródło	Skany na Commons
Inne	Cały zbiór; Pobierz jako: EPUB • PDF • MOBI
	Indeks stron

›››

Włoski oryginał

XII.

Perchè le tue belleze al mondo sieno
In dona più cortese e vie men dura
Credo se ne ripigli la natura
Tutte quelle ch’ognor ti vengon meno;

E serbi a riformar del tuo sereno
E divin volto una gentil figura
In cielo, e sia d’ Amor perpetua cura
Vestrine un cor di grazia e pietà pieno:

E prenda insieme i miei sospiri ancora,
E le lacrime sparte in uno accoglia,
E doni a chi quelle ami un’ altra volta.

Forse ch’ei più di me felice, allora
Lei moverà con la mia propria doglia,
Nè fia spersa la grazia ch’or m’è tolta.

Polski przekład

XII.

Aby twych wdzięków ślad został dla świata,
W takiéj, co więcéj grzeczna, mniéj surowa
Natura skrzętnie swe powaby chowa,
Które czas z ciebie co godziny zmiata.

I pozbierawszy z lic twych same kwiaty,
Chce z nich twór cudny ulepić tam w niebie
Amor zaś ciągle szuka koło siebie
Tkliwego serca, by mu dać te szaty;

I także westchnień i łez moich strugi
Zbiera, by temu nalać je do duszy,
Kto znów pokocha piękność odrodzoną.

Może szczęśliwszym niż ja będzie drugi,
Co ją mękami mojemi poruszy,
I to otrzyma co mnie odmówiono. —

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autora: Michał Anioł i tłumacza: Lucjan Siemieński.