Sława jedna zostaje po człowieku
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Sława jedna zostaje po człowieku |
Pochodzenie | Klejnoty poezji staropolskiej |
Redaktor | Gustaw Bolesław Baumfeld |
Wydawca | Towarzystwo Wydawnicze w Warszawie |
Data wyd. | 1919 |
Druk | Drukarnia Naukowa |
Miejsce wyd. | Warszawa |
Źródło | Skany na Commons |
Inne | Pobierz jako: EPUB • PDF • MOBI Cała antologia |
Indeks stron |
JAN KOCHANOWSKI.
SŁAWA JEDNA ZOSTAJE PO CZŁOWIEKU.
Jest kto, coby, wzgardziwszy te doczesne rzeczy; Śmiałemu wszędy równo: a o wolność miłą (Około 1580 r.)[1]
|
- ↑ Sława jedna zostaje po człowieku. Ze zbioru „Pieśni“ J. Kochanowskiego (patrz: objaśn. do str. 60—65).
Położyć równo — zrównać; stawa — staje, wystarczy; dowcipu — rozumu, przemyślności; słusze — przystoi (słuszna): frymarczy — kupczy: sprzedaje (żywot za sławę); w cieniu — w ukryciu, nieznany.