Słownik etymologiczny języka polskiego/koza
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
koza, kózka, kozica (‘giemza’, ‘sarna’), kozi, kozina; koza w najrozmaitszych znaczeniach: ‘działko’; ‘niedożynki na polu’; ‘dudy’; »koza w nosie«; koza, ‘więzienie’, może tylko obcą klozę, ‘zamknięcie’ (Rej i i.) zastąpiła; koziarnia, koziarz; kozula, kozulka, rodzaj ‘wędki’. Złożenia: kozodój, tłumaczy ‘caprimulgus’ (‘lelek’); koziorożec w zodjaku, obok dawniejszego kozorożca; »kozowoński naród« (‘żydzi’); w nazwach miejscowych: Koziebrody i i. Prasłowiańskie; wszędzie tak samo i również z mnóstwem znaczeń obocznych, których nie powtarzamy; ograniczone do Słowiańszczyzny, wygląda na dowolną przestawkę z *ozka (możnaby jednak przypuścić i nowotwór z k-, niby rym do *oza, jak kość: ość, itp.), prasłowa aryjskiego, zachowanego przez Litwę: ożys, ‘kozieł’, prus. woze, lit. ożka, ‘koza’, ind. adża-, grec. aigis (egida, ‘tarcza Zeusa’). P. kozieł; kozera; kozik; kozub; kożuch; Kozodrza.
