Stabat mater (Lenartowicz)
Wiatr w przelocie skonał hyżym,
Przeniknęła ziemię zgroza,
Krzyż na skale, a pod krzyżem,
Stabat mater dolorosa.
Żadnych słów i żadnych głosów,
Krew z korony Bożéj spływa;
W obec Boga i niebiosów,
Stała Matka boleściwa.
Na konania patrząc bole,
Rany, pręgi od powroza,
Na łzy oczu, cierń na czole,
Stabat Mater dolorosa.
Konająca od współmęki,
Przyjmująca śmierć za żywa,
Cierń i gwoździe Bożéj ręki,
Stała Matka boleściwa.
Jak raniona szybkim strzałem,
Deszczem łzy wylewa brzoza,
Z takiém sercem przebolałém,
Stabat Mater dolorosa.
Czując męki w piersi wzdętéj,
Jak się życie w łzy rozpływa,
Łza przepada w uśmiech święty,
Stała Matka boleściwa.
Jak świat wielki opuszczona,
Gdy ją zdjęła życia zgroza,
Przerażona, że Bóg kona,
Stabat Mater dolorosa.
Z wysokości więc boleści,
Która ludzkie gładzi grzechy,
Na jęk trwogi, żal niewieści,
Jeszcze promień spadł pociechy.
Nie zostawię cię sierotą,
Ukochana do ostatka,
O! niewiasto, Syn Twój oto,
Janie! oto Twoja Matka!
O! pociecho jakżeś sroga,
O radości z sercem sprzeczne,
Za człowieka oddać Boga,
Za doczesne oddać wieczne.
O! Maryo nie gardź nami,
Patrząc na łzę co nam ścieka,
Że częstokroć mniéj kochamy
Stwórcę Boga niż człowieka.
Oczyść nas Twéj szaty płótnem,
Jednym wiewem złotéj poły,
Niech się kocham w życiu smutném,
I w wieczności Twéj wesołéj.
A w dzień zgonu bolejąca,
Nim do wiecznych zejdę mroków,
Niech mi żal nie będzie słońca,
I powietrza i obłoków.
