Biblia Gdańska/List powszechny Świętego Iakuba Apostoła 1

Biblia Gdańska - Nowy Testament - List powszechny Świętego Iakuba Apostoła
1 - 2 - 3 - 4 - 5

ROZDZIAŁ I.

I. Zaleca świętą cierpliwość 1 — 4. II. modlitwy 5. III. wiarę 6 — 9. IV. skromność 10 — 12. V. Pokusy ku złemu nie są od Boga 13 — 16. VI. gdyż on iest wszystkich dobrych rzeczy sprawcą i Panem 17 — 21. VII. Iako się mamy z słowem Bożém obchodzić 22 — 25. VIII. i czém nabożeństwo nasze oświadczać 26. 27.
Iakub, sługa Boży i Pana Iezusa Chrystusa, dwiemanaście pokoleniom, które są w rozproszeniu, zdrowia życzy.
2. Za naywiększą^[1] radość mieycie, bracia moi! gdy w rozmaite pokusy wpadacie,
3. Wiedząc, iż doświadczenie wiary waszéy sprawuie cierpliwość;
4. A cierpliwość niech ma doskonały uczynek, żebyście byli doskonali i zupełni, którymby na niczém nie schodziło.
II. 5. A ieźli komu z was schodzi na mądrości, niech prosi u Boga, który ią szczérze wszystkim dawa, a nie wymawia; i będzie mu dana.
III. 6. Ale niech prosi z wiarą,^[2] nic niewątpiąc; albowiem kto wątpi, iest podobny wałowi morskiemu, który od wiatru pędzony i miotany bywa.
7. Bo niechay nie mniema ten człowiek, aby co miał wziąć od Pana.
8. Mąż umysłu dwoistego iest niestateczny we wszystkich drogach swoich.
9. A niech się chlubi brat niskiego stanu w wywyższeniu swoiém,
IV. 10. A bogaty w poniżeniu swoiém; bo iako kwiat trawy^[3] przeminie.
11. Albowiem iako słońce, kiedy weszło z gorącością, ususzyło trawę, a kwiat iéy opadł, i zginęła ona śliczność kształtu iego, tak i bogaty w drogach swoich uwiędnie.
12. Błogosławiony mąż, który znosi^[4] pokuszenie; bo gdy będzie doświadczony, weźmie^[5] koronę żywota, którą obiecał Pan tym, którzy go miłuią.
V. 13. Żaden, gdy bywa kuszony, niech nie mówi: Od Boga kuszony bywam; bo Bóg nie może kuszony bydź we złém, a sam nikogo nie kusi.
14. Ale każdy bywa kuszony, gdy od swoich własnych pożądliwości bywa pociągniony i przynęcony.
15. Zatym pożądliwość począwszy, rodzi grzech, a grzech będąc wykonany, rodzi śmierć.
[1266] 16. Nie błądźcież, bracia moi mili!
VI. 17. Wszelki datek dobry, i wszelaki dar doskonały z góry iest zstępuiący od oyca światłości, u którego niemasz odmiany, ani zaćmienia na wstecz się wracaiącego.
18. Który, przeto że chciał, porodził nas słowem prawdy ku temu, żebyśmy byli nieiakiemi pierwiastkami stworzenia iego.
19. A tak, bracia moi mili! niech^[6] będzie każdy człowiek prędki ku słuchaniu, ale nierychły ku^[7] mówieniu, i nierychły ku gniewowi.
20. Bo gniéw męża nie sprawuie sprawiedliwości Bożéy.
21. A tak odrzuciwszy wszelakie plugastwo i zbytek złości, z cichością przyimiycie słowo wszczepione, które może zbawić dusze wasze.]
VII. 22. A bądźcie czynicielmi^[8] słowa, a nie słuchaczami tylko oszukiwaiącymi samych siebie.
23. Albowiem ieźli kto iest słuchaczem słowa a nie czynicielem, ten podobny iest mężowi przypatruiącemu się obliczu narodzenia swego we zwierciedle;
24. Bo samego siebie obeyrzał i odszedł, a wnet zapomniał, iakim był.
25. Ale ktoby weyrzał w on doskonały zakon wolności, i zostawałby w nim, ten nie będąc słuchaczem zapamiętliwym, ale czynicielem uczynku; ten błogosławionym będzie w uczynku swoim.
VIII. 26. Ieźli kto między wami zda się bydź nabożnym, nie kiełznaiąc ięzyka swego, ale zwodząc serce swe, tego nabożeństwo próżne iest.
27. Nabożeństwo czyste i niepokalane u Boga i oyca to iest: Nawiedzać sieroty i wdowy w ucisku ich, i zachować samego siebie niepokalanym od świata.]