[314]XV.
Cisi pracownicypracownicy.
Są robotnicy co dniem i nocą,
Niby źdźbła drobne w świata przestrzeni,
Bezmiernym trudem wciąż się kłopocą,
Lecz trud ich ginie wśród mrocznych cieni;
Cisi są oni, stronią od blasków,
Jakiemi człowiek barwi swe życie,
A nie chcąc nagród, chwały, oklasków,
Pracują skrycie.
Ot, niestrudzony mularz lepianek,
Z zielska, korzonków, błota i gliny,
Który gdy błyśnie majowy ranek,
Stawia mieszkanie dla swéj rodziny;
Znasz tę istotę: ona na wiosnę,
Buduje domy, lepi gniazdeczka,
Nucąc przy pracy piosnki radosne:
To jaskółeczka.
Ot budowniczy gmachów wspaniałych,
Który przez własnych mozołów pracę,
W sosnowych lasach z odpadków małych,
Wytwarza dziwnie piękne pałace;
[315]
I tę istotę znasz także dziecię,
Ona gmach wznosząc dźwiga z osobna,
Ciężki materyał na wątłym grzbiecie,
To mrówka drobna.
Znów widzim prządkę zabiegłą w trudzie,
Która wysnuwa nitek tysiące,
Aby pohopni do zbytku ludzie,
Mogli się odziać w szaty błyszczące;
Ta wątła, drobna, mała istota,
Co się kokonu kryjąc płaszczykiem,
Niteczki przędzie i włókna mota,
Jest jedwabnikiem.
Spojrzawszy daléj na Boży światek,
Ujrzym jak drobnych pracownic roje,
Fruwając raźnie z kwiatka na kwiatek,
Gromadzą społem nabytki swoje;
Każda z nich z miodem do komóreczki,
Zebrawszy plony chyżo pospiesza,
O wy je dobrze znacie dziateczki:
To pszczółek rzesza.
Wszędzie wrzą cichéj pracy objawy:
Tu pająk zręcznie rozpina sieci,
Tam bocian czyści bagna i stawy,
Tam bóbr nawodne schronienia kleci;
Owdzie wiewiórka w późnéj jesieni,
Smacznych orzeszków gromadzi zbiory,
A kret pod ziemią skryty wśród cieni,
Kopie swe nory.
Wy więc co w trudach szukacie chwały,
W pracy nagrody, w znojach wawrzynów,
Spojrzyjcie na ów świateczek mały,
I bierzcie przykład z skromnych tych czynów;
[316]
A jeźli kiedy w młodości kwiecie,
Do serc się waszych zakradnie pycha,
Wspomnijcie czem jest na Bożym świecie,
Ta praca cicha.
