Pożajście (Pol, 1921)

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Wincenty Pol
Tytuł	Pożajście
Pochodzenie	Pieśni Janusza
Wydawca	Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd.	1921
Druk	Drukarnia Literacka w Krakowie
Miejsce wyd.	Kraków
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI  Cały zbiór Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI
Indeks stron

›››

[91]

POŻAJŚCIE^[1]

Perkunas Diewajti! Ne muszk Żamajti
Muszk Guda, kejp szunia ruda!

Przysłowie narodowe żmudzkie^[2]

(Na nutę:
— Hej, tam na górze jadą rycerze. —)

Nad brzegiem Niemna jest puszcza ciemna,
A pośród puszczy klasztorek mały;
 W nim co nocy zakonnicy
 Leją kule przy gromnicy
 Już miesiąc cały.       5

Pewnie coś będzie, — mówi lud wszędzie —
Kiedy się krząta sam ksiądz Ambrozy,
 Kiedy gniewem bożym grozi,
 A co nocy gdzieś wywozi
 Ładowne wozy.       10

Nie darmo woził, nie darmo groził,
Wszystek lud wierny powstał na Żmudzi,
 A ksiądz Biskup^[3] boga sławił,
 I kolejno błogosławił
 I broń i ludzi.       15

[92]

A lud wzbił głosy wierne w niebiosy:
Boże Perkunie! strzeż syna twego,
 Strzeż Żmudzina Chrześcianina,
 Bij w Moskala poganina
 Jak w psa rudego!       20

Trąbka zagrała, zagrzmiały działa,
I krew w Dubissę^[4] ciekła strumieniem,
 Święta żmudzi, mierz-no dobrze!
 W imię trójcy rwij po ziobrze
 Srebrnym pierścieniem^[5]!       25

I strasznie siekli, w Bogu zaciekli.
Ale w Pożajściu — Najsłodszy chryste! —
 Z zorzą ranną zakipiało;
 Straszno wyrzec, co się działo.
 Zbrodnie wieczyste!       30

Głosem ponurym śpiewali chórem
Księża w kapturach on hymn żałobny;
 Aż tu słychać wrzask dokoła,
 I wpadł nagle do kościoła
 Lud niepodobny^[6].       35

Wilkiem zajadli Kirgizy wpadli,
I popłynęła krew strumieniami;
 A maryja to widziała,
 I w ołtarzu zapłakała
 Krwawemi łzami.       40

1. POŻAJŚCIE. W pięknej okolicy nad Niemnem klasztor księży Karmelitów. (Obj. poety).
2. Motto: Boże! Perkunie, strzeż syna swego,

   Strzeż Żmudzina Chrześcianina,
   Bij w Moskala poganina
   Jak w psa rudego!

   Cała ta zwrotka jest prawie dosłownem tłumaczeniem narodowego przysłowia żmudzkiego, które jest godłem tej pieśni. (Obj. poety).

3. w. 13 ksiądz Biskup: Józef Arnolf Gedrojć, umarł 1839 r.
4. w. 22 Dubissa, dopływ Niemna przy miasteczku Średniki.
5. w. 25 Srebrnym pierścieniem. Przesąd żołnierski i strzelecki, aby tego poświęcanym srebrnym pierścieniem strzelać, kogo się kula nie czepi. Na Żmudzi, w ostatniej wojnie, z pierwszemi strzałami posyłano takowe święcone pierścienie. (Obj. poety).
6. w. 35 niepodobny do ludzi.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Wincenty Pol.