42. I zawołała głosem wielkim i rzekła: Błogosławionaś ty między niewiastami, i błogosławiony owoc żywota twego.
43. A skądże mnie to, że przyszła matka Pana mego do mnie?
44. Albowiem oto, jako stał się głos pozdrowienia twego w uszach moich, skoczyło od radości dzieciątko w żywocie moim.
45. A błogosławionaś, któraś uwierzyła; albowiem spełni się to, coć jest powiedziano od Pana.
46. I rzekła Marya: Wielbij, duszo moja, Pana,
47. I rozradował się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim.
48. Iż wejrzał na niskość służebnice swojéj; albowiem oto odtąd błogosławioną mię zwać będą wszystkie narody.
49. Albowiem uczynił mi wielkie rzeczy, który możny jest, i święte imię jego.
50. A miłosierdzie jego od narodu do narodów, bojącym się jego.
51. Uczynił moc ramieniem swojem, rozproszył pyszne myśli serca ich. [1]
52. Złożył mocarze z stolice, a podwyższył niskie. [2]
53. Łaknące napełnił dobrami, a bogacze z niczem puścił. [3]
54. Przyjął Izraela, sługę swego, wspomniawszy na miłosierdzie swoje. [4]
55. Jako mówił do ojców naszych, Abrahamowi i nasieniu jego na wieki. [5]
56. I mieszkała z nią Marya jakoby trzy miesiące, i wróciła się do domu swego.
57. A Elżbiecie wypełnił się czas porodzenia, i porodziła syna.
58. I usłyszeli sąsiedzi i krewni jéj, iż uwielbił Pan miłosierdzie swe z nią, i radowali się z nią.
59. A gdy było dnia ósmego, przyszli obrzezować dzieciątko i nazywali go imieniem ojca jego Zacharyaszem.
60. A odpowiedziawszy matka jego, rzekła: Nie tak, ale nazwan będzie Janem.
61. I mówili do niéj: Iż żadnego niemasz w narodzie twym, coby go zwano tem imieniem.
62. I dawali znać ojcu jego, jakoby go chciał nazwać.
63. A zadawszy tabliczki, napisał mówiąc: Jan jest imię jego. I dziwowali się wszyscy.
64. A wnet się otworzyły usta jego i język jego, i mówił, błogosławiąc Boga.
65. I padł strach na wszystkie sąsiady ich: i po wszystkich górach Żydowskiéj ziemie rozsławione są wszystkie te słowa.
66. A wszyscy, którzy słyszeli, kładli do serca swego, mówiąc: Co mniemasz za dziecię to będzie? albowiem była z nim ręka Pańska.
67. A Zacharyasz, ojciec jego, napełnion jest Ducha Świętego, i prorokował, mówiąc:
68. Błogosławiony Pan, Bóg Izraelski, iż nawiedził i uczynił odkupienie ludu swego. [6]
69. I podniósł róg zbawienia nam, w domu Dawida, służebnika swego. [7]
70. Jako mówił przez usta świętych, którzy od wieku są, proroków swoich. [8]
71. Wybawienie od nieprzyjaciół naszych, i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą. [9]
72. Aby uczynił miłosierdzie z ojcy naszymi i wspamiętał na testament swój święty,
73. Przysięgę, którą przysiągł Abrahamowi, ojcu naszemu, [10]
74. Że nam dać miał, iżbyśmy, wybawieni z ręki nieprzyjaciół naszych, bez bojaźni mu służyli,
75. W świętobliwości i w sprawiedliwości przed nim, po wszystkie dni nasze. [11]
76. A ty dzieciątko! prorokiem Najwyższego będziesz nazwane; bo uprzedzisz przed oblicznością Pańską, abyś gotował drogi jego. [12]
77. Iżbyś dał naukę zbawienia ludowi jego, na odpuszczenie grzechów ich.
78. Dla wnętrzności miłosierdzia Boga naszego, przez które nawiedził nas Wschód z wysokości, [13]
79. Aby zaświecił tym, którzy w ciemności i w cieniu śmierci siedzą,
- ↑ Isai. 51, 9. Psal. 32, 10.
- ↑ 1.Król. 2, 5.
- ↑ Psal. 33, 11.
- ↑ Isai. 41, 8. — 54, 5. Jer. 31. 3. 20.
- ↑ Psal. 131, 11. Gen. 17, 19. — 22, 16.
- ↑ Matth. 1, 21.
- ↑ Psal. 131, 17.
- ↑ Psal. 73, 12.
- ↑ Jer. 23, 6. – 30, 10.
- ↑ Gen. 22, 16. Jer. 31, 33
- ↑ 1.Piotr. 1, 15.
- ↑ Mal. 4, 5.
- ↑ Zach. 3, 9. — 6, 12 Mal. 4, 2
