Sztuka obłapiania/Pieśń czwarta

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Aleksander Fredro
Tytuł	Sztuka obłapiania
Podtytuł	Swawolny poemat miłości z r. 1817
Wydawca	Koło Bibliofilów
Data wyd.	1926
Druk	Tłocznia w Suwałkach
Miejsce wyd.	Suwałki[1]
Ilustrator	Edward Guérard
Źródło	Skany na Commons
Inne	Cały tekst Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI
Uwagi	Tekst zawiera treści erotyczne Tekst zawiera zwroty uważane za wulgarne
Indeks stron

›››

[71]

PIEŚŃ CZWARTA

[73]

O wy najczulsze małżeńskie pieszczoty!
O lubieżności ręką dana cnoty!
Cóż cię wystawić, cóż ci zrównać może? —
O jaka rozkosz! ubarwione łoże

5 

Zająć radośnie przy kochanej żonie.....

Tonąć w słodyczach na jej czystem łonie.....
Myślą się bawić, że jej posiadanie
Jedne dać mogło prawdziwe kochanie.
Że nikt na ten kształt dłoni swej nie wspiera,

10 

Który niejeden oczami pożera.

Ach! czemuż sytość z postacią posępną
Później się staje prawie nieodstępną?
Czemuż ten zapał niknie i zimnieje,
I jak żar w deszczu tylko słabo tleje?

15 

Nie nim to zwykle kuś bywa podjęty;

Lecz będąc w nałóg powoli wciągnięty,

[74]

Napół pęcznieje jeno błysną zorze,
I przez sen prawie zbitą niwę orze.

Jako wódz w sztuce biegły i uczony,

20 

Chociaż ponurą nocą otoczony,

Byle dowiedzieć zdołał się nazwiska
Jednego punktu swego stanowiska,
Wie, jak pagórków, jak lasów daleki,
Gdzie drogi, ścieżki, gdzie brodziste rzeki —

25 

Tak mąż pracowny przebudzon w łożnicy,

Gdy rękę kładzie na swej połowicy,
Wie, gdzie ma znaleźć piersi natłoczone,
W jaką do gaju obrócić się stronę;
Wszędzie na pewne wiedzie swoje kroki,

30 

A wie najlepiej, jak wąwóz głęboki.

Lecz ten, co wdzięków zakrytych pomrokiem
Nie zna i przebiec nie jest w stanie okiem,
Ten nie gromadzi uczuciów przyjemnych,
Pytając o nie powabów tajemnych

35 

Dłonią, co sunie po pulchnym okroju

Wśród pojącego zmysłów niepokoju.
Czasem ją zwolna między piersi mieści,
Albo spuszczając z półkręgiem się pieści,
Nawet ciekawie schodzi do kolana.....

40 

Głaszcze, powraca gdzie strona nieznana,

I na ostatku w rozczulenia porze
Kładzie się spocząć na ciepłym kędziorze.
A wyobraźnia stokrotnego czoła^[2]
Tworzy mu piękność, jakiej pragnąć zdoła.

45 

Gdy jednostajność przykrzy nam się wszędzie,

Niechaj odmiana godłem naszem będzie!

[75]

Ona rozkosze niezliczne nam poda;
Ale przy tejże niech stanie wygoda.
Nie idź się starać, by w długich zachodach

50 

Wyrznąć panienkę na ciemnych gdzie schodach,

Przyczem do domów wsuwając się skrycie,
Można po grzbiecie dostać należycie.
Nie idź po dachach do cudzej małżonki,
Gdzie w chłodne nocy zimne wnosisz członki,

55 

Gdzie męża postać, gorsza od upiora,

Zawsze nie w miejscu pokazać się skora.
Pełna goryczy, zazdrości i gniewu
Trwoży cię nawet wśród rozkosz wylewu.

Ale w pewności, bez zgiełku, obawy,

60 

Używaj słodkiej jeburczej zabawy.

I illuzyja, bóstwo dobrotliwe,
Niech swemi kwiaty przeplata prawdziwe;
Gdy nagość rzeczy nie nęci nas szczerze,
Ona niech wtedy miejsce jej zabierze.

65 

Lecz może, żebyś pamiętać chciał rady,

Zaraz cudzemi wesprę je przykłady.

Zważaj, jak Wacław^[3] prawym idąc torem
Staje się wszystkim doskonałym wzorem
W ciągłym traktacie z przemyślną Szaicho;^[4]

70 

Ona dostarcza, on wygala cicho

Dziewczęta młode lub z konwiktu wzięte,
Lub w pańskim domu na służbę przyjęte;
Lub też wieśniaczki wabiącej urody,
Co w miasto noszą mleko lub jagody.

75 

Taką dziewczynkę wieczór pokryjomu

Wierna służąca wprowadza do domu.
Wnet ciepła kąpiel odświeża jej wdzięki.....
Włosy się trefią od fryzjera ręki......

[76]

Wodki^[5] pachniące przemysłu dar rzadki,

80 

Piczkę ściskają i wzmacniają zadki.

A po grzejącym i miłym napoju,
Z prawdziwą żądzą idzie do pokoju,
Gdzie co węch łechce, co tylko zmysł bawi,
Wszystko na wybór wzrokowi się stawi.

85 

Dosyć tam wstąpić, a człek mimowolnie

Najspokojniejszy pomyśli swawolnie:
„Cóż się z dziewicą w łożnicy tam dzieje?“
— Wygląda, pała, trzęsie się i zieje.
Niechaj więc jeszcze niecierpliwie czeka,

90 

My na Wacława spojrzyjmy zdaleka.

Ten od wieczerzy wykwintnej zaczyna,
Kończy zaś wety na butlu węgrzyna.
Potem się zbliża skrycie do świątyni,
Gdzie go wygląda pieszczotów bogini.

95 

Wsuwa się w łoże i osłonę zdziera.....

Mile na wdzięki tysiączne poziera.....
Po toku ciała zwolna ręką błądzi.....
Tutaj załechce, a tam ogień zrządzi.
Prosi dziewczyna drząca z rozpalenia,

100 

By skończył, by chciał zgasić jej płomienia;

I białą dłonią chwyta dziryt twardy,
Który nieczuły potrząsa szczyt hardy.
A gdy palcami objąć go nie zdoła,
Znowu o litość na Wacława woła.

105 

On na to głuchy, bardziej ją rozpala,

Niby zaczyna i wnet się oddala;
Trzy razy tęga przyłożona kucha,
Trzy razy nagle odjęta od brzucha,
W końcu, gdy widzi żądze w samej mierze,

110 

Głaszcze.... spogląda, do jebca się bierze....

Wznosi jej rogi, kładzie na swe ramie,
Wymierza huja.... i wstrzymuje w bramie.

[77]

---

„My na Wacława spojrzyjmy zdaleka.
Ten od wieczerzy wykwintnej zaczyna,
Kończy zaś wety na butlu węgrzyna.
Potem się zbliża skrycie do świątyni,
Gdzie go wygląda pieszczotów bogini.
Wsuwa się w łoże i osłonę zdziera....
Mile na wdzięki tysiączne poziera....

Pieśń IV. w. 90—96.

[81]

---

Lecz spodnia dupa sama się przytyka
I po cynadry całego połyka.

115 

W wolnem wzruszeniu przerywanie sapią,

Jajca z tętentem o półdupce chlapią,
A natężonych biódr silnym zaporem
Przytkany kędzior splata się z kędziorem.
Rozchwiane ciało tylko co się miga,

120 

Brzuch dupę, dupa brzuch bez przerwy ściga.

On jeśli cofnie, tem mocniej dopycha,
Ona wypięta wierci się i wzdycha.

I już dwa razy jak zmiękła natłokiem
Jędrna macica zarzygała sokiem,

125 

Gdy dzielny jebur przez miłe łechtanie

Poznał, że bliskie miłości wylanie.
Wtenczas, o Sztuko! niebios drogi darze!
Jakże cię uczcić pieniem się odważę!
I czyż wystarczy chęci mojej zbytek

130 

Kreślić twą wielkość, dobroć i pożytek?

Wtenczas, słuchajcie..... jak nieczuła skała
Huja zatrzymał, aż picza zadrżała —
Tak odpoczywa, w uważaniu czeka,
Słucha, jak sapor nazad w jajca ścieka.

135 

A gdy już czuje nadeszłe ochłody,

Na nowo idzie w jebliwe zawody;
Twardo piłuje, aż pod serce łechce,
Wtedy zaś staje, kiedy mu się zechce,
Woli podległy, ale nie potrzebie,

140 

Godzinę całą albo więcej jebie.

Nareszcie widząc, że się już morduje,
Rusza, dopiera, drży i deszarżuje.^[6]

Młodzieńcze! twój kuś na ten obraz miły

145 

Dżarsko powstaje wśród niezgniętej siły.

Oby ci zawsze dotrzymywał wiernie!
Obyś rwał kwiaty, nie znając co ciernie!

[82]

A gdy osiągniesz wieniec znakomity,
W tem z prac moich wezmę plon obfity.

150 

Może prawidła ode mnie rzucone,

Kto inny lepiej przez pienia uczone
Nauczyć zdoła, obszerniej oznaczy,
I z przyjemnością jaśniej wytłumaczy.
Mnie jednak, choć-em słabym wierszem kréślił,
Chwała zostanie, żem o dobrem myślił.

155 

Teraz, gdy ta myśl obu nas przejęła.....

Chodźmy obłapiać na skończenie dzieła!

[83]

1.  Według informacji w katalogu Biblioteki Narodowej, drukowane nie w Suwałkach, ale we Lwowie.
2. Wyobraźnia stokrotnego czoła — wyrażenie i obrazowanie w duchu nawskróś pseudoklasycznym. Siedzibą wyobraźni jest czoło; jej siła i napięcie jest tak wielkie, że czoło jest stokrotne.
3. Imię Wacława, tak znamienne dla późniejszej komedji Fredrowskiej, jest już w tym swawolnym poemacie młodości symbolem na określenie pewnego typu, pojętego w charakterze parodycznym.
4. Imię fikcyjne utworzone w duchu nomenklatury wschodniej, niewątpliwie dla rymu do wiersza następnego: cicho.
5. Wyraz zdrobniały do: woda.
6. Deszarżować — cofać się.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Aleksander Fredro.