Biblia Wujka (1923)/Pierwsza Księga Kronik 29
I mówił król Dawid do wszystkiego zgromadzenia: Salomona, syna mego jedynego, Bóg obrał, jeszcze dziecięciem i młodziuchnym; bo jest wielkie dzieło; nie człowiekowi bowiem gotuje się mieszkanie, ale Bogu.
2 A jam ze wszystkich sił moich nagotował nakłady na dom Boga mego. Złoto na naczynie złote, a śrebro na śrebrne, miedź na miedziane, żelazo na żelazne, drzewo na drzewiane, i kamienie onychiny i jakoby alabastrowe i rozmaitych maści i wszelaki kamień drogi, i białego marmuru dostatek wielki.
3 A nadto, com ofiarował do domu Boga mego z zdobyczy mojéj, złoto i śrebro dałem na kościół Boga mego, oprócz tego, com nagotował na dom święty.
4 Trzy tysiące talentów złota ze złota Ophir, a siedm tysięcy talentów śrebra najczystszego na pozłocenie ścian kościelnych.
5 I gdziekolwiek złota jest potrzeba, ze złota, a gdziekolwiek śrebra potrzeba, ze śrebra niech się roboty odprawują przez ręce rzemieślników: a jeźli kto dobrowolnie co ofiaruje, niechaj dziś napełni rękę swoję i ofiaruje, co chce, Panu.
6 Obiecały tedy książęta domów i przedni pokoleń Izraelskich i tysiącznicy i setnicy i przełożeni majętności królewskich.
7 I dali na robotę domu Bożego złota talentów pięć tysięcy, i dziesięć tysięcy czerwonych złotych, śrebra talentów dziesięć tysięcy, a miedzi talentów ośmnaście tysięcy i żelaza talentów sto tysięcy.
8 I u kogokolwiek się nalazło kamienie, dali do skarbu domu Pańskiego, przez ręce Jahiela, Gersończyka.
9 I weselił się lud, gdy śluby dobrowolnie ślubowali; bo całem sercem ofiarowali je Panu: ale i król Dawid weselił się weselem wielkiem.
10 I błogosławił Panu przede wszystkiem zebraniem i mówił: Błogosławionyś jest Panie, Boże Izraela, ojca naszego, od wieku do wieku.
11 Twoja jest, Panie, wielmożność i moc i sława i zwycięstwo, i tobie chwała; bo wszystko, co jest na niebie i na ziemi, twoje jest: twoje, Panie, królestwo, i tyś jest nade wszystkiemi książęty.
12 Twoje są bogactwa i twoja jest sława: ty panujesz nad wszystkimi, w ręce twojéj moc i możność, w ręce twojéj wielkość i rozkazowanie wszystkich.
13 Teraz tedy, Boże nasz, wyznawamy tobie i chwalimy imię twoje sławne.
14 Cóżem ja i co jest lud mój, żebyśmyć mogli to wszystko obiecować? twoje jest wszystko, a cośmy z ręki twéj wzięli, daliśmy tobie.
15 Bośmy goście przed tobą i przychodniowie, jako i wszyscy ojcowie nasi: dni nasze jako cień na ziemi, a niemasz żadnego przedłużenia.
16 Panie, Boże nasz, wszystek ten dostatek, któryśmy zgotowali na budowanie domu imieniowi twemu świętemu, jest z ręki twojéj, i twoje jest wszystko.
17 Wiem, Boże mój, że serc doświadczasz i szczerość miłujesz: przetóż i ja w szczerości serca mego ochotniem ofiarował to wszystko, i twój lud, który się tu nalazł, widziałem z wielkiem weselem ofiarujący tobie dary.
18 Panie, Boże Abrahama i Izaaka i Izraela, ojców naszych, zachowajże na wieki tę wolą serca ich, a niech zawżdy ta ich myśl trwa ku czci twojéj.
19 Salomonowi téż, synowi memu, daj serce doskonałe, aby strzegł przykazania twego, świadectw twych i Ceremonii twoich, i czynił wszystko i zbudował dom, na którym nakłady zgotował.
20 I przykazał Dawid wszystkiemu zgromadzeniu: Błogosławcie Panu, Bogu naszemu. I błogosławiło wszystko zgromadzenie Panu, Bogu ojców swych, i nachylili się i pokłonili się Bogu a potem królowi.
21 I ofiarowali ofiary Panu: a całopalenia ofiarowali nazajutrz, byków tysiąc, baranów tysiąc, jagniąt tysiąc, z mokremi ofiarami ich i ze wszystkim obrzędem hojnie na wszystkiego Izraela.
22 I jedli i pili przed Panem onego dnia z wielkiem weselem. I pomazali po wtóre Salomona, syna Dawidowego. A pomazali go Panu, aby był książęciem, a Sadoka najwyższym kapłanem. [1]
23 I siadł Salomon na stolicy Pańskiéj za króla miasto Dawida, ojca swego, i podobał się wszystkim: i był mu posłuszny wszystek Izrael.
24 Lecz i wszystkie książęta i możni i wszyscy synowie króla Dawida dali rękę, i poddani byli Salomonowi królowi.
25 Uwielmożył tedy Pan Salomona nade wszystkim Izraelem i dał mu sławę królestwa, jakiéj żaden nie miał przed nim król Izraelski.
26 A tak Dawid, syn Isajego, królował nade wszystkim Izraelem.
27 A dni, których królował nad Izraelem, było czterdzieści lat: w Hebronie królował siedm lat, a w Jeruzalem trzydzieści i trzy lata. [2]
28 I umarł w starości dobréj, pełny dni i bogactw i sławy. I królował Salomon, syn jego, miasto niego.
29 A dzieje Dawida króla pierwsze i ostateczne napisane są w księgach Samuela widzącego i w księgach Nathana proroka i w księgach Gada widzącego:
30 I wszystkiego królowania jego i męstwa i czasów, które przeszły za niego, tak w Izraelu, jako i we wszech królestwach ziemskich.