<<< Dane tekstu >>>
Autor Jan Neruda
Tytuł Ballada zimowa
Pochodzenie Ballady, legendy i t. p.
Data wyd. 1904
Druk Synowie St. Niemiry
Miejsce wyd. Warszawa
Tłumacz Konrad Zaleski
Źródło Skany na Commons
Inne Cały zbiór
Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 
Indeks stron
Ballada zimowa.

Drogą, w pustej okolicy,
Szedł czarownik wśród śnieżycy;
Dotarł aż do... szubienicy.
W górze belka wszerz widnieje —
Na niej wiszą dwaj złodzieje.
Rzekł, podchodząc ku nim blizko:
— „Piękne macie tu siedlisko!
„Szkoda mi was, bom nie głazem,
„Przenocujem wszyscy razem“.
Zaklął, skreślił koło w kole
I... wisielcy już na dole.

To mi druhy, to mi braty!
Pierwszy czarny i kudłaty.
Gdzie ramiona, tam kolana;
Broda nigdy nie czesana.
Drugi, z głową rozczochraną.
Dźwiga nogę snać drewnianą.

Trzeci... (Boże, pełen chwały!)
Nagi! — jakby z lodu oczy,
Lica pokrył szron przezroczy.
Sople zdobią tułów cały.

Siedli. Mistrza pozdrawiają.
Głowy sobie poprawiają.

— „Otrzymawszy z rąk mych życie,
„Czyńcie dalej swe łotrostwa;
„Za to dziś mi usłużycie:
„W progach tego, ot, domostwa
„Razem nockę przepędzimy,
„Winem troski ukoimy.
„Hej! przynieście, czego trzeba:
„Jeden pierzyn, drugi chleba,
„Trzeci wina! Jedna kropla
„Starczy. Hejże, chłopcy! Hopla!“

Odlecieli szybkim lotem —
Coś w powietrzu szumi, warczy.

Wkrótce pierwszy był z powrotem
I do mistrza woła zdala:
— „Niosę małą poduszeczkę!
„Wdowie-m buchnął ją znienacka,
„Co się z chorem dzieckiem cacka, —
„Ale nie wiem, czy wystarczy?“

Mistrz złodziejski spryt wychwala:
— „To wezgłowie, prawi, może
„Dać nam wszystkim ciepłe łoże“.

Nad głowami coś kołacze:
Słychać skargi, żale, płacze.

Wtem wisielec wraca drugi:
— „Wino niosę ku uciesze!
„Z rąk wyrwałem księdza sługi;
„Miał go do mszy podać klesze.
„Czy nie będzie czasem mało?“
— „Na kompanię starczy całą!“
Rzekł mistrz, czary rozpoczyna...
Patrzysz, stoją konwie wina.

Szumi wicher, jęczy, huczy;
Jak wilk wyje, co się włóczy.

Przybył trzeci i zawoła:
— „Patrz, opłatek mam z kościoła!
„Ograbiłem księdza cnego,
„Gdy z nim dążył do chorego
„Dać ostatnią mu wieczerzę.
„Co pod ręką, to się bierze!“

Grom uderzył. Cóż się dzieje!
Ziemia drgnęła, słup się chwieje,
Wszystko chwyta wir szalony
I rozwiewa w różne strony;

Со gdzie stoi, со gdzie leży,
Z krańca w kraniec lata, bieży,
A ci czterej w dymu chmurze.
Pędzą zwarci gdzieś ku górze.

W mig... i westchnąć nikt nie zdoła:
Cisza, spokój dookoła.



Rankiem, po tej nocy, pono
Na gościńcu spostrzeżono
W górze, między dwoma słupy,
Cztery drabów onych trupy.


Jan Neruda.



Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autora: Jan Neruda i tłumacza: Konrad Zaleski.