[147]XV.
Jak Zygfryda zdradzono.
877
Czwartego dnia ujrzano jadących do dwora
Trzydziestu dwóch rycerzy, — a zaraz wieść skora
Doniosła Gunterowi, iż mu niosą wojnę.
Za to kłamstwo kobiety łzy wylały hojne.
878
Dozwolono im stanąć przed króla obliczem.
Rzekli, jako ich panem po prawie lenniczem
Liudger, co mu przódy Zygfryd zadał klęski
I jako jeńca przywiódł witeź on zwycięzki.
879
Król pozdrowił i siadać prosił, jak należy.
„Dozwól nam postać, królu,“ rzekł jeden z rycerzy —
„Aż się sprawim z poselstwa, jak nam polecono:
„Nieprzyjaciół nie mało liczysz królu pono.
880
„Liudgast wam i Liudger wojny szlą wyzwanie,
„Co tyle wycierpieli niegdyś przez was, panie.
„Zbrojna drużyna wtargnąć w wasz kraj już gotowa“.
Zgniewał się król, gdy słyszał te poselstwa słowa.
881
Nie poskąpiono zdrajcom wygody gościnnej.
Jakżeby zdołał Zygfryd, albo i kto inny
Zdradliwe ich zamysły wyczytać na czole? —
Lecz przez to zgotowali i sobie niedolę.
882
Król miewał z przyjaciółmi wciąż szepty tajemne.
Hagen mu spocząć nie dał, knując spiski ciemne.
Jeszcze pogodzić chciało ich kilku dworzanów,
Lecz Hagen nie odstąpił od powziętych planów.
[148]
883
Na tych szeptach ich zeszedł raz Zygfryd, — zdziwiony
Począł pytać ich z Żuław bohater wsławiony:
„Czemuż król z dworem smutny? dla jakich kłopotów“?
„Gdy kto przykrość wyrządził, jam ją pomścić gotów!“
884
Więc Gunter na to powie: „Mam smutku przyczynę:
„Ot Liudger i Liudgast piękną mi nowinę
„Zwiastowali, iż zbrojnie wtargną w mą ziemicę“.
A dzielny Zygfryd rzecze: „Na moją prawicę
885
„Spuśćcie się, a dokonam, co honor nakaże.
„Jakem pierwej uczynił i teraz się ważę:
„W niwecz zniszczę ich grody i spustoszę kraje,
„Zanim powrócę, w zakład głowę moją daję.
886
„Wy pozostańcie doma śród waszych rycerzy,
„Ja wyjadę z drużyną, co tu ze mną leży.
„Iż chętnie wam usłużę, obaczycie sami,
„Bo krwawo się obejdę z waszymi wrogami!“
887
„Bóg zapłać za te słowa!“ — król odrzec pośpieszył
Jakoby się na prawdę pomocą ucieszył,
I obłudnie się skłonił wiarołomca zdradny;
Zygfryd rzekł: „Bądź spokojny, nie miej troski żadnej“.
888
Poczęto zbierać czeladź zaraz od tej pory.
Zygfryd i jego męże widzieli przybory
Wojenne, więc on także zwołał zuchy swoje,
A Żuławscy rycerze gotowali zbroje.
889
„Drogi ojcze,“ rzekł Zygfryd do Zygmunta króla, —
„Zostańcie tu, my wrócim, jeśli Boża wola,
[149]
„Niebawem, gdy się naszej poszczęści wyprawie!
„Wam niech z królem czas zejdzie na miłej zabawie.“
890
Przytroczyli chorągiew, jak na wojnę zwykli;
WielnWielu było rycerzy, ale nie przenikli
Zdradnych planów i wiedzieć nie mogli wyniku.
Przy Zygfrydzie stanęła drużyna bez liku.
891
Władowano na konie hełmy i pancerze,
I do drogi się jęli gotować rycerze.
W tym czasie na Krymhildy wszedł Hagen pokoje,
Niby chcąc się pożegnać, nim ruszą na boje.
892
Krymhilda rzekła: „Iście szczęśliwą się czuję,
„Że mam męża, co tak swych przyjaciół ratuje,
„Jako mój Zygfryd braciom dziś na pomoc spieszy.
„To mnie“, rzekła królowa — „raduje i cieszy.
893
„Pomnij mój przyjacielu, kochany Hagenie,
„Jam zawsze ci życzliwa i szczerze cię cenię.
„Odwdzięcz się Zygfrydowi, niech on nie odpowie
„Za to, iż ja Brunhildę obraziłam w mowie.
894
„Wycierpiałam“ — mówiła — „nie małą pokutę,
„Bom od męża za karę wzięła plagi sute,
„Iż wyrzekłam, co srodze królowe strapiło.
„Obelgę jego ramię sowicie pomściło“.
895
— „Przecież zgoda nastąpi niedługo w tej sprawie,
„Miłościwa Krymhildo, — lecz racz mi łaskawie
„Powiedzieć, jaką pomoc ma mieć Zygfryd ze mnie
„Chętniej niźli innemu wam się odwzajemnię“.
896
Krymhilda na to: „Czekać mogłabym w spokoju,
„Iż mu życia odebrać nikt nie zdoła w boju,
[150]
„Gdyby się nie narażał czasem tak zuchwale:
„Mógłby przecież być pewnym i bezpiecznym wcale.“
897
— „Pani“ — rzecze jej Hagen — „jeśli o to chodzi,
„Powiedz mi, czyli rana jaka mu zaszkodzi,
„I jaką sztuką na to posłużyć się muszę.
„Będę go strzegł i na krok odeń się nie ruszę“.
898
Ona na to: „Tyś bliski mi rodem i krewny,
„Więc ci polecam męża i ufam, że pewny
„Będzie w twojej opiece, gdy wesprzesz go siłą“.
Powiedziała, co lepiej zamilczeć by było.
899
„Wiem“, rzekła, „iż odważny i silny z natury.
„A kiedy niegdyś smoka zabił u stóp góry,
„Ukąpał się w posoce Zygfryd mój waleczny,
„Odtąd w boju przed mieczem wroga on bezpieczny.
900
„Ale troskam się zawsze, gdy w bojowym ścisku
„Z ręki wojaków pocisk pada po pocisku,
„By mnie małżonka dziryt jaki nie pozbawił.
„Ach, ileż on mi trwogi i troski już sprawił!
901
„W zaufaniu powierzam, przyjacielu miły,
„Że nie zdradzisz, co moje usta ci mówiły, —
„Gdzie memu można małżonkowi zadać ranę.
„Wiedz, — lecz to w zaufaniu wielkiem powiedziane:
902
„Kiedy z otwartej rany płynęła posoka —
„A Zygfryd się w gorącej kąpał jusze smoka,
„Padł mu między łopatki z lipy jeden listek —
„I tam go zranić można. Stąd mój smutek wszystek“.
[151]
903
A na to Hagen z Tronje: „Dla twego spokoju
„Oznacz miejsce na szacie, a gdy staniem w boju
„Będę wiedział, gdzie bronić trzeba od oręża“.
Chciała pomódz — to śmiercią było dla jej męża.
904
Rzekła: „Cienkim jedwabiem wyszyję na szacie
„Maleńki krzyżyk, poznać tak miejsce zdołacie,
„Gdzie go bronić potrzeba, gdy przyjdzie do bitwy —
„Gdy z wrogami rozpocznie bojowe gonitwy.“
905
— „Tak uczyńcie,“ — rzekł Hagen — „pani ukochana!“
Myślała, iż stąd pomoc będzie pożądana.
Ale przez to małżonek jej został zdradzony.
Pożegnał się z nią Hagen, — odszedł ucieszony.
906
Drużyna króla była ochocza i rada.
Nigdy się może taka nie spełniła zdrada,
By się rycerz jął takiej chytrości niezmiernej,
Jak wtedy, gdy ufała jego ręce wiernej.
907
Na drugi dzień otoczon tysiącem rycerzy
Wyjechał mężny Zygfryd ochoczy i świeży.
Myślał, iż jedzie pomścić swych przyjaciół stratę.
Hagen trzymał się blisko i oglądał szatę.
908
A kiedy ujrzał krzyżyk, wysłał dwóch z drużyny
Tajemnie, aby inne przynieśli nowiny,
Iż spokojną ma zostać kraina Guntera.
Z takiem poselstwem mieli iść od Liudgera.
909
Zygfryd z wyprawy do dom powracał niechętnie,
Byłby się pomścił krzywdy na wrogach pamiętnie.
Ledwie skłonić go mogła Guntera drużyna:
Więc pojechał do króla, ten dzięki poczyna:
[152]
910
„Bóg zapłać ci Zygfrydzie, iżeś taki skory
„I spełniasz, o co proszę, chętnie każdej pory.
„Wdzięcznym będę ci zawsze, jako się należy —
„Wierzaj, że tobie ufam ze wszystkich najszczerzej.
911
„Ale gdyśmy się zbyli wojennych zapasów,
„Pojadę zapolować do Wazgijskich lasów
„Na niedźwiedzie i dziki, jakom nieraz robił.“
Wszystko to wiarołomny Hagen przysposobił.
912
„Więc powiadomić trzeba wszystkich moich gości,
„Skoro świt jutro jedziem, — niechże w gotowości
„Będzie, kto z nami, ale kto chce, niech zostanie,
„By ucieszną igraszką poweselić panie“.
913
A Zygfryd rzecze, godnie zawsze i wspaniale:
„Na polowanie z tobą jadę chętnie wcale,
„Ale mi chyba strzelca użyczysz do czasu,
„I ogarów, gdy z wami mam jechać do lasu“.
914
— „Chceszli tylko jednego?“ rzecze król „wszak snadnie
„I czterech, co najlepszych, co znają dokładnie
„Las i zwierza kryjówki, użyczyć ci mogę.“
„Potem oni ci wskażą do gospody drogę“.
915
Więc wybrał się on witeź dzielny ku domowi
Do swej żony, — a Hagen powiedział królowi,
Jakie środki obmyślił na jego zagładę.
— Nikt się na taką puszczać nie powinien zdradę.
|
