Potworna matka/Część druga/V

<<< Dane tekstu >>>
Autor Xavier de Montépin
Tytuł Potworna matka
Podtytuł Tragiczne dzieje nieszczęśliwej córki
Wydawca "Prasa Powieściowa"
Data wyd. 1938
Druk "Monolit"
Miejsce wyd. Warszawa
Tłumacz anonimowy
Tytuł orygin. Bossue
Źródło Skany na Commons
Inne Cała powieść
Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 
Indeks stron


V.

Józef Włosko zaczął się śmiać.
— Powiada pani, nóż na gardle! — zawołał — czy to o tym pani mówi?
I ręką prawą wskazał nóż kuchenny, poplamiony rdzą krwawą.
Bladość Julii Tordier stała się siną.
Dawny dependent ciągnął dalej:
— Zresztą ufam najzupełniej podpisowi. Jeżeli nie ma pani tutaj w szufladzie dziesięciu tysięcy franków, co jest bardzo możliwe, zadowolnię się najzupełniej czekiem na okaziciela do bankiera pani.
Garbuska rzuciła spojrzenie na broń złowrogą.
— Zaraz panu wyliczę dziesięć tysięcy franków biletami bankowymi — odparła. — Ale za to odda mi pan ten przedmiot.
Włosko, spokojny i uśmiechnięty, włożył nóż w gruby papier, który go obwijał, i schował do kieszeni, mówiąc:
— Przyzna, kochana pani, że miałaby mnie za ostatniego z naiwnych, gdybym ustąpił żądaniu pani, i miałaby pani najzupełniejszą rację!
— Ależ... — wtrąciła Julia.
Przyjaciel Prospera Riveta nie pozwolił jej dokończyć.
— Czy nie rozumie pani sama, że broń, którą mam w ręku stanowi moją jedyną siłę. Gdybym jej już nie miał, kpiłaby sobie pani z oskarżenia, bo nie mógłbym go poprzeć żadnym dowodem.
Wtedy musiałbym się wyrzec szczęśliwych rezultatów naszego układu, który przecież zawarliśmy, a mamy go ukończyć jutro, o godzinie dwunastej z rana. Pani by wtedy śmiała się ze mnie i mówiłaby, że zapłaciła o dziesięć tysięcy franków za wiele.
Mówię to pani otwarcie, a nawet brutalnie, iż ja panią trzymam i wtedy dopiero puszczę, gdy nie będę miał żadnego interesu, ażeby panią trzymać.
— Słowem, jestem na łasce pana! — wyszeptała Garbuska tonem posępnym.
— Ale nie powinna się pani bać, ponieważ moje wymagania są skromne... Wiedz pani przy tym, że w każdej okoliczności mieć będzie pani ze mnie pomoc i poparcie. Jutro o dziesiątej czekać będę na panią u rejenta, a teraz racz pani mi wypłacić dziesięć tysięcy franków.
Z zaciśniętego gardła Garbuski wyrwał się głuchy ryk.
Nozdrza jej drgały.
Była to jakby pantera pod prętem żelaznym pogromcy, czuła się pokonaną, bezsilną niewolnicą.
Nagle źrenice jej zajaśniały.
— Zaczekaj pan — rzekła — pójdę po pieniądze.
— Przepraszam, przepraszam! — odrzekł żywo dawny dependent, niedowierzający. — Ma pani otworzyć kasę. Niech mi więc będzie wolno towarzyszyć pani... Nieraz kasy zawierają rewolwery, a we własnym pani interesie, pragnąłbym zaoszczędzić pani pokusy zabawienia się takim cackiem.
— Więc chodź pan ze mną — odparła Garbuska zniechęcona.
Włosko podążył za nią do sypialni.
Tu Garbuska otworzyła kasę, wyjęła kupkę dziesięciu banknotów, spiętych szpilką, i podała młodzieńcowi.
— Przelicz pan — rzekła.
— Nie omieszkam.
I po przeliczeniu papierków dodał:
— Zgadzam się. Naturalnie, kochana dobrodziejko moja, nie proponuję pani nawet kwitu... Teraz pozostaje nam tylko ukończyć główny interes... Muszę się już z panią pożegnać, przepraszając, żem tak wiele zajął pani czasu... Do jutra...
Skierował się do przedpokoju.
Garbuska podążyła za nim, z zaciśniętymi pięściami, z oddechem gwiżdżącym.
Włosko sam otworzył drzwi, wychodzące do sieni, obrócił się, wychodząc, i dodał:
— Więc jutro o dwunastej zrana u rejenta Gortier. Niech kochana pani nie zapomni.
Po czym znikł na schodach, gdy Julia podniosła pięść w powietrze.
— O, zbóju! — wyjąkała — zbóju! O, gdybym cię mogła zmiażdżyć!
Wróciła do pokoju i, usiadłszy na krześle, zaczęła rozważać całe położenie.
— A więc — pomyślała z wściekłością i rozpaczą — a więc człowiek ten widział wszystko, zrozumiał — wszystko i wszystko odgadł!... Ktokolwiek on jest i z jakiego źródła pochodzą jego wiadomości, wszystko jest prawdziwe, wszystko może być udowodnione, i ja jestem jego niewolnicą!
Gdyby ode mnie był zażądał całego majątku, byłabym go mu dała, byleby uniknąć sądu przysięgłych, więzienia, a może rusztowania.
Nie mam zgoła tej wolności zupełnej, bezwzględnej, o której marzyłam, której pragnęłam za jaką bądź cenę, i nie tylko jej nie mam, ale nawet sama ukułam na siebie łańcuch daleko jeszcze cięższy od dawnego i niemożliwy do rozerwania.
Ja sama wykopałam przepaść, w której mogę zginąć!
On nade mną panuje, ten nędznik! Ale mu zapłaciłam, i opłacać go, będę, ja dotrzymam uczynionych umów, a on będzie milczał! Jaki interes miałby mnie zgubić, skoro zadowolniłam jego żądania?
Nie ma żadnego, bo mogłabym go za sobą pociągnąć. Milczeniem swoim stał się moim wspólnikiem... i wspólnikiem pozostanie. Zatem z tej strony nie ma się czego bać.
Włosko opuściwszy dom przy ulicy Anbry, był tak spokojny, jak w chwili gdy stamtąd wychodził. Z miny jego nikt by nie odgadł, jak ważne przed chwilą odniósł zwycięstwo.
Spokój taki dawał mu nieraz wielką przewagę.
Udał się na ulicę Mutorgueil do geszefciarza, gdzie pobierał skromniutką pensyjkę i oświadczył mu tonem najnaturalniejszym, że mała sukcesyjka powołuje go na prowincję, i prosił, ażeby od jutra poszukał na jego miejsce zastępcy.
Stąd Włosko poszedł do biura targowego i również oznajmił, ażeby już nadal nie liczono na niego.
Następnie dawny dependent wynajął pokój, prawie wykwintny w hotelu przy ulicy Chatelet, podał nazwisko swe, zapłacił z góry za dwa tygodnie, objął nowy lokal w posiadanie, schował do szuflady pod klucz nóż kuchenny Julii Tordier i dużą tekę pełną papierów, wreszcie wyszedł, uprzedzając, że przyśle niebawem walizę.
Wreszcie Włosko odwiedził swą dotychczasową siedzibę, „Hotel Niewiniątek“ i, tutaj zapłaciwszy cały rachunek i obdarzywszy dość hojnie zdziwionego tym służącego, który zawsze mu usługiwał, kazał przenieść swoje skromne manatki do hotelu Chatelet.
Teraz postanowił zobaczyć się z Prosperem Rivet.
Właśnie o godzinie ósmej miał się z nim spotkać, po powrocie pięknego komiwojażera do Paryża z wycieczki do Joinville. Udał się na dworzec kolejowy i zaczekał na przyjazd pociągu.
Podróżni wysiedli z wagonu nieliczni, więc z łatwością ujrzał Prospera i dotknął go w ramię.
— To ty! — zawołał tenże zdziwiony — skądże tutaj?...
Włosko położył palec na ustach i pociągnął za sobą towarzysza.
Wkrótce znaleźli się na pustym placu Bastylii.
— Co się tutaj dzieje? — zapytał Rivet, zwalniając kroku.
— O wszystkim ci powiem przy obiedzie.
— Dlaczego nie zaczekałeś na mnie w „Hotelu Niewiniątek“, jakeśmy się umówili?
— Ja tam już nie mieszkam.
— Tak!... a od kiedy?
— Od dzisiaj... ale pamiętaj o jednej rzeczy... wobec Julii Tordier wcale się nie znamy, nigdyśmy z sobą nie mówili.
— Cóż to znowu nowego?
— O, jeszcze wiele innych rzeczy!
— Znalazłeś rozwiązanie dla swego zadania?
— Tak.
— Naprawdę?
— O, bez najmniejszych żartów.
— I cóż to jest?
— No, bo kupuję zakład Julii Tordier, przy ulicy Verrerie wraz z filiami...
— No, mówże jaśniej — rzekł Prosper zdziwiony. Ja nic cię nie rozumiem.
— O, mnie to nie dziwi bynajmniej! Chodźmy na obiad do restauracji, tam w gabinecie wszystko ci wyjaśnię.
— Widziałeś się z Julią Tordier?
— A tak.
— I wszystko ci idzie po myśli?
— Interesy twoje są na dobrej drodze, na bardzo dobrej... I moje także...
Zdziwienie Prospera nie zmniejszało się.
Obaj młodzieńcy weszli do restauracji, poprosili o gabinet i Włosko kazał podać wykwintne potrawy.


Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autora: Xavier de Montépin i tłumacza: anonimowy.