Wikiźródła

Biblia Gdańska/Ewangielia według Świętego Iana 10

< Biblia Gdańska


Biblia Gdańska - Nowy Testament - Ewangielia według Świętego Iana

1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21


ROZDZIAŁ X.
 I. Chrystus Faryzeusze złymi pasterzmi 1 — 7. II. a siebie wielą dowodów 8 — 10. III. dobrym bydź pokazał 11 — 18. IV. zkąd urosło rozerwanie 19 — 30. V. do kamienia się Faryzeuszowie rzucili 31 — 38. VI. a gdy go chcieli poimać, on z rąk ich uszedł 39 — 42.

Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto nie wchodzi drzwiami do owczarni, ale wchodzi inędy, ten iest złodziey i zbóyca;
 2. Lecz kto wchodzi drzwiami, ten pasterzem iest owiec,
 3. Temu odźwierny otwiera, i owce słuchaią głosu iego, a on swoich własnych owiec z imienia[1] woła i wywodzie.
 4. A gdy wypuści owce swoie, idzie przed nimi, a owce idą za nim; bo znaią głos iego.
 5. Ale za cudzym nie idą, lecz uciekaią od niego; bo nie znaią głosu obcych.
 6. Tę im przypowieść Iezus powiedział; lecz oni nie zrozumieli[2] tego, co im mówił.
 7. Rzekł im tedy zasię Iezus: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, iżem ia iest[3] drzwiami owiec.
 II. 8. Wszyscy, ile ich przedemną przyszło,[4] złodzieie są i zbóycy; ale ich nie słuchały owce.
 9. Iamci iest drzwiami; ieźli kto przez mię wnidzie, zbawiony będzie, a wnidzie i wynidzie, a pastwisko znaydzie.
 10. Złodziéy nieprzychodzi, iedno żeby kradł a zabiiał i tracił; iam przyszedł, aby żywot miały, i obficie miały.)
 III. 11. Iam iest[5] on dobry pasterz; dobry pasterz duszę swoię kładzie za owce.
 12. Lecz naiemnik, i ten, który nie iest pasterzem, którego nie są owce własne, widząc wilka przychodzącego, opuszcza owce i ucieka, a wilk porywa i rozprasza owce.
 13. A naiemnik[6] ucieka, iż iest naiemnik i niema pieczy o owcach.
 14. Iam iest on pasterz dobry, i znam[7] moie, a moie mię téż znaią.
 15. Iako mię zna[8] oyciec, i ia znam oyca, i duszę moię kładę za owce.
 16. A mam[9] i drugie owce, które nie są z téy owczarni, i teć muszę przywieść; i głosu mego słuchać będą, a będzie[10] iedna owczarnia i ieden pasterz.]
 17. Dla tego mię miłuie oyciec, iż ia kładę duszę[11] moię, abym ią zasię wziął.
 18. Żaden iéy nie bierze odemnie, ale ia kładę ią sam od siebie; mam[12] moc położyć ią, i mam moc zasię wziąć ią. Toć rozkazanie wziąłem od oyca mego.
 IV. 19. Tedy się stało znowu rozerwanie między[13] Żydami dla tych słów.
 20. I mówiło ich wiele z nich: Diabelstwo[14] ma i szaleie; czemuż go słuchacie?
 21. Drudzy mówili: Te słowa nie są diabelstwo maiącego; izali diabeł może ślepych oczy otwarzać?
 22. A było w Ieruzalemie poświącanie kościoła, a zima była.
 23. I przechadzał się Iezus w kościele, w przysionku[15] Salomonowym.
 24. Tedy go obstąpili Żydowie i rzekli mu: Dokądże dusze nasze na rzeczy trzymasz? Ieźliżeś ty iest Chrystus, powiedz nam iawnie.
 25. Odpowiedział im Iezus: Powiedziałem wam, a nie wierzycie; sprawy, które ia czynię w imieniu[16] oyca mego, te o mnie świadczą.
 26. Ale wy nie wierzycie; bo nie iesteście z owiec moich, iakom wam[17] powiedział.
 27. Owce moie głosu mego słuchaią, a ia ie[18] znam, i idą za mną;
 28. A ia żywot wieczny dawam im, i nie zginą[19] na wieki, ani ich żaden wydrze z ręki moiéy.
 29. Oyciec móy, który mi ie dał, większy iest nad wszystkie, a żaden nie może ich wydrzeć z ręki oyca mego.
 30. Ia i oyciec iedno[20] iesteśmy.
 V. 31. Porwali tedy znowu kamienie Żydowie, aby go ukamionowali.
 32. Odpowiedział im Iezus: Wiele dobrych uczynków ukazałem wam od oyca mego, dla któregoż z tych uczynków[21] kamionuiecie mię?
 33. Odpowiedzieli mu Żydowie, mówiąc: Dla dobrego uczynku nie kamionuiemy cię, ale dla[22] bluźnierstwa, to iest, że ty będąc człowiekiem, czynisz się sam Bogiem.
 34. Odpowiedział im Iezus: Izali nie iest napisano[23] w zakonie waszym: Iam rzekł, bogowie iesteście?
 35. Ieźliżeć one nazwał bogami, do których się stało słowo Boże, a nie może bydź pismo skażone;
 36. A mnie, którego oyciec poświęcił i posłał na świat, wy mówicie: Bluźnisz, żem rzekł:[24] Iestem synem Bożym?
 37. Ieźliż nie czynię spraw[25] oyca mego, nie wierzcież mi.
 38. A ieźliż czynię, chociabyście mnie nie wierzyli, wierzcież uczynkom, abyście poznali i wierzyli, żeć oyciec iest[26] we mnie a ia w nim.
 VI. 39. Tedy zasię szukali, iakoby go poimać; ale uszedł z ręku ich.
 40. I odszedł zasię za Iordan na ono mieysce, gdzie przed tym[27] Ian chrzcił, i tamże mieszkał.
 41. A wiele ich do niego przychodziło i mówili: Ianci w prawdzie żadnego cudu nie uczynił; wszakże wszystko, cokolwiek Ian o tym[28] powiedział, prawdziwe było.
 42. I wiele ich tam uwierzyło weń.


góra strony




 J 9 J 10
Biblia Gdańska		 J 11 


Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Biblia_Gdańska/Ewangielia_według_Świętego_Iana_10&oldid=2750927”