Wikiźródła

Biblia Gdańska/Ewangielia według Świętego Iana 3

< Biblia Gdańska


Biblia Gdańska - Nowy Testament - Ewangielia według Świętego Iana

1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21


ROZDZIAŁ III.
 I. O Nikodemie, którego w nocy Chrystus Pan uczył 1 — 13. II. o wężu zawieszonym na puszczy 14 — 22. III. o chrzcie S. Iana 23 — 26. IV. który wydawał świadectwa uczniom swoim o Panu Chrystusie 27 — 36.

A był niektóry człowiek z Faryzeuszów, imieniem Nikodem, Książę Żydowskie.
 2. Ten przyszedł[1] do Iezusa w nocy i rzekł mu: Mistrzu! wiemy, żeś przyszedł od Boga Nauczycielem; bo nikt tych cudów czynić nie może, które czynisz, ieźliby Bóg z nim nie był.
 3. Odpowiedział Iezus i rzekł mu: Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Ieźli się kto nie narodzi znowu, nie może widzieć królestwa Bożego.
 4. Rzekł do niego Nikodem: Iakoż się może człowiek narodzić, będąc stary? izali powtóre może wniść w żywot matki swoiéy i narodzić się?
 5. Odpowiedział Iezus: Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Ieźliby się kto nie narodził[2] z wody i z ducha, nie może wniść do królestwa Bożego.
 6. Co się narodziło[3] z ciała, ciało iest, a co się narodziło z ducha, duch iest.
 7. Nie dziwuy się, żemci powiedział; Musicie się z nowu narodzić.
 8. Wiatr, gdzie chce, wieie, i głos iego słyszysz, ale nie wiesz, zkąd przychodzi i dokąd idzie; takżeć iest każdy, który się narodził z ducha.
 9. Odpowiedział Nikodem i rzekł mu: Iakoż to bydź może?
 10. Odpowiedział Iezus i rzekł mu: Tyś iest nauczycielem w Izraelu a tego nie wiesz?
 11. Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci, iż co[4] wiemy, mówimy, a cośmy widzieli, świadczymy; ale świadectwa naszego nie przyimuiecie.
 12. Ieźliż gdym wam ziemskie rzeczy powiadał a nie wierzycie, iakoż, będęli wam powiadał niebieskie, uwierzycie?
 13. A nikt niewstąpił[5] do nieba, tylko ten, który zstąpił z nieba, Syn człowieczy, który iest w niebie.
 II. 14. A iako[6] Moyżesz węża na puszczy wywyższył, tak musi bydź wywyższony Syn człowieczy,
 15. Aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny.]
 16. Albowiem tak Bóg umiłował świat, że syna swego iednorodzonego dał[7], aby każdy, kto[8] weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny.
 17. Boć nie posłał[9] Bóg syna swego na świat, aby sądził świat, ale aby świat był zbawiony przezeń.
 18. Kto[10] wierzy weń, nie będzie osądzony; ale kto nie wierzy, iuż iest[11] osądzony, iż nie uwierzył w imię iednorodzonego syna Bożego.
 19. A tenci iest sąd, że światłość[12] przyszła na świat, lecz ludzie bardziéy umiłowali ciemność niż światłość; bo były złe uczynki ich.
 20. Każdy bowiem, kto źle czyni, nienawidzi światłości i nie idzie na światłość, aby nie były zganione uczynki iego.
 21. Lecz kto czyni prawdę, przychodzi do światłości, aby były iawne[13] uczynki iego, iż w Bogu są uczynione.]
 22. Potym przyszedł Iezus i uczniowie iego do Iudskiéy ziemi, i tam przemieszkiwał z nimi[14] i chrzcił.
 III. 23. Chrzcił téż i Ian[15] w Enon, blisko[16] Salim; bo tam było wiele wód, a ludzie przychodzili i chrzcili się.
 24. Bo ieszcze Ian[17] nie był podany do więzienia.
 25. Wszczęła się tedy gadka między uczniami Ianowymi i między Żydami o oczyścianiu.
 26. I przyszli do Iana i rzekli mu: Mistrzu! ten, który był z tobą[18] za Iordanem, któremuś ty[19] dał świadectwo, ten oto chrzci, a wszyscy idą do niego.
 IV. 27. Odpowiedział Ian i rzekł: Nie może nic wziąć człowiek, ieźliby mu nie było dano z nieba.
 28. Wy sami iesteście mi świadkami, żem powiedział: Nie iestem ia[20] Chrystus, ale żem posłany[21] przed nim.
 29. Kto ma oblubienicę, ten iest oblubieniec a przyiaciel oblubieńców, który stoi a słucha go, weseli się weselem dla głosu oblubieńcowego, przetoż to wesele moie wypełnione iest.
 30. On musi rość, a mnie musi ubywać.
 31. Kto z góry przyszedł, nade wszystkie iest; kto z ziemi iest, ziemski iest i ziemskie rzeczy mówi; ten, który z nieba przyszedł, nade wszystkie iest.
 32. A co widział i[22] słyszał, to świadczy, ale świadectwa iego żaden nie przyimuie.
 33. Kto przyimuie świadectwo iego, ten zapieczętował, że Bóg iest[23] prawdziwy.
 34. Albowiem ten, którego Bóg posłał, słowo Boże mówi; boć mu nie pod miarą dawa[24] Bóg ducha.
 35. Oyciec miłuie syna, i wszystko dał[25] w ręce iego.
 36. Kto wierzy w syna, ma żywot wieczny;[26] ale kto nie wierzy synowi, nie ogląda żywota, lecz gniew Boży zostawa nad nim.


góra strony




 J 2 J 3
Biblia Gdańska		 J 4 


Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Biblia_Gdańska/Ewangielia_według_Świętego_Iana_3&oldid=2750889”