Biblia Gdańska/List pierwszy Świętego Pawła Apostoła do Koryntów 14
I. Dary w kościele Bożym, iedne na drugie wyższe i zacnieysze 1 — 11. II. których i ku wykładaniu pism i ku budowaniu wszystkiego kościoła Bożego używać potrzeba 12 — 33. III. Niewiastom się w zborze Pańskim uczyć niegodzi 34 — 40.
Naśladuycie miłości, staraycie się usilnie o dary duchowne; lecz naywięcéy, abyście prorokowali.
2. Albowiem kto mówi ięzykiem obcym, nie ludziom mówi, ale Bogu; bo żaden nie słucha, lecz on duchem mówi taiemnice.
3. Ale kto prorokuie, mówi ludziom zbudowanie[1] i napominanie i pociechę.
4. Kto ięzykiem obcym mówi, samego siebie buduie; ale kto prorokuie, ten zbór buduie.
5. A chciałbym, abyście wy wszyscy ięzykami mówili, ale raczéy abyście prorokowali; albowiem większy iest ten, co prorokuie, niż ten, co ięzykami obcymi mówi, chyba żeby tłumaczył, aby zbór brał zbudowanie.
6. Teraz tedy, bracia! gdybym przyszedł do was, ięzykami obcymi mówiąc, cóż wam pomogę, ieźlibym wam nie mówił albo przez obiawienie, albo przez proroctwo, albo przez naukę?
7. Wszak i rzeczy nie żywe, które dźwięk wydawaią iako piszczałka albo cytra, ieźliby różnego dźwięku nie wydawały, iakoż poznano będzie, co na piszczałce, albo co na cytrze graią?
8. Albowiem ieźliby trąba niepewny głos dała, któż się do boiu gotować będzie?
9. Także i wy, ieźlibyście ięzykiem nie wydali mowy dobrze zrozumitelnéy, iakoż będzie rozumiano, co się mówi? albowiem będziecie tylko na wiatr mówić.
10. Tak wiele, iako słychywamy iest różnych głosów na świecie, a nic nie iest bez głosu.
11. Ieźlibym tedy nie znał mocy głosu, będę temu, który mówi, cudzoziemcem; a ten, co mówi, będzie mi także cudzoziemcem.
II. 12. Także i wy, ponieważ się usilnie staracie o dary duchowne, szukaycież tego, abyście obfitowali ku zbudowaniu zboru.
13. Dla tego kto mówi obcym ięzykiem, niech się modli, aby mógł tłumaczyć.
14. Bo ieźlibym się modlił obcym ięzykiem, modlić się móy duch; ale rozum móy iest bez pożytku.
15. Cóż tedy iest? Będę się modlił duchem, będę się téż modlił i wyrozumieniem; będę śpiewał duchem, będę téż śpiewał i wyrozumieniem.
16. Bo ieźlibyś błogosławił duchem, iakoż ten, który iest z pocztu prostaków, na twoie dziękowanie rzecze Amen, ponieważ nie wie, co mówisz?
17. Bo choć ty w prawdzie dobrze dziękuiesz, ale się drugi nie buduie.
18. Dziękuię Bogu moiemu, iż więcéy, niż wy wszyscy, ięzykami mówię.
19. A wszakże we zborze wolę pięć słów zrozumitelnie przemówić, abym i drugich nauczył, niżeli dziesięć tysięcy słów ięzykiem obcym.
20. Bracia! nie bądźcie[2] dziećmi wyrozumieniem, ale bądźcie dziećmi[3] złością, a wyrozumieniem dorosłymi bądźcie.
21. W zakonie napisano: Iż obcymi[4] ięzykami i obcymi wargami mówić będę ludowi temu; a przecię mnie i tak nie usłuchaią, mówi Pan.
22. Przetoż ięzyki są za cud, nie tym, którzy wierzą, ale niewiernym; a proroctwo nie niewiernym, ale wierzącym.
23. Ieźliby się tedy wszystek zbór na iedno mieysce zszedł, a wszyscyby ięzykami obcymi mówili, a weszliby tam prostacy albo niewierni, izali nie rzeką, że szaleiecie?
24. Ale ieźliby wszyscy prorokowali, a wszedłby który niewierny albo prostak, od wszystkich przekonany i od wszystkich sądzony bywa.
25. A tak skrytości serca iego bywaią obiawione, a on upadłszy na oblicze, pokłoni się Bogu wyznawaiąc, że Bóg iest prawdziwie w was.
26. Cóż tedy iest, bracia? Gdy się[5] schodzicie, każdy z was ma psalm, ma naukę, ma ięzyk, ma obiawienie, ma tłumaczenie; wszystko to niech się dzieie ku zbudowaniu.
27. Ieźli kto ięzykiem mówi, niech to będzie po dwu albo naywięcéy po trzech, i to na przemiany, a ieden niech tłumaczy.
28. A ieźliby tłumacza nie było, niechże w zborze milczy ten, który obcym ięzykiem mówi, a niech mówi sobie i Bogu.
29. Ale Prorocy niech mówią dwa albo trzéy, a drudzy niech rozsądzaią.
30. Ieźliby téż inszemu siedzącemu co było obiawiono, on pierwszy niechay milczy.
31. Bo możecie wszyscy ieden po drugim prorokować, aby się wszyscy uczyli i wszyscy pocieszeni byli.
32. I duchowieć Proroków są poddani Prorokom.
33. Albowiem Bóg nie iest powodem nieporządku, ale pokoiu, iako i we wszystkich zborach Świętych.
III. 34. Niewiasty wasze niech milczą we zborach; albowiem nie pozwolono im, aby mówiły, ale aby[6] poddanemi były, iako i zakon[7] mówi.
35. A ieźli się czego nauczyć chcą, niechże doma mężów swoich pytaią, ponieważ sromota niewiastom, we zborze mówić.
36. Izali od was słowo Boże wyszło? Izali tylko do was samych przyszło?
37. Ieźli kto zda się bydź Prorokiem albo duchownym, niech uzna, iż te rzeczy, które wam piszę, są Pańskiém rozkazaniem.
38. A ieźli kto nie wie, niechayże nie wie.
39. A tak, bracia! staraycie się usilnie o to, abyście prorokowali, a ięzykami obcymi mówić nie zabraniaycie.
40. Wszystko się niechay dzieie przystoynie i porządnie.
 1 Kor 13 |
1 Kor 14 Biblia Gdańska |
1 Kor 15  |
|