Bolesław Śmiały (dramat)/Akt III
<<< Dane tekstu | |
Autor | |
Tytuł | Bolesław Śmiały |
Podtytuł | dramat w trzech aktach |
Wydawca | nakładem rodziny |
Wydanie | trzecie |
Data wyd. | 1916 |
Druk | Drukarnia Związkowa |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Inne | Cały tekst |
Indeks stron |
Noc nad zamkiem.
KRÓL
(wraca pędem z dobytym mieczem)
(zatrzymuje się przed progiem izby) (chowa miecz do pochwy) (wchodzi na izbę) (postrzega leżącą na ziemi koronę) (podejmuje ją i oburącz osadza na głowie). 1. WIEŚĆ
SCENA 1. Tam orły ciała strzegą. KRÓL
Strzegą ciała, — a duch — gdzie duch jego? 1. WIEŚĆ
Chciałeś, by ciało żarły; KRÓL
Zgonić!! 1. WIEŚĆ
A jeśli tutaj zbiegą...? KRÓL
Jeźli przedemną staną 1. WIEŚĆ
Precz zgonić się nie dadzą. KRÓL
Precz człowieku. 1. WIEŚĆ
(przechodzi)
2. WIEŚĆ
SCENA 2. Światła, kagańce palą, KRÓL
Niechaj wniosą zarzewie do sali! 2. WIEŚĆ
Wszystkie twoje dworzany KRÓL
Co to łyska na ziemi, 2. WIEŚĆ
Nic nie wiem o twym bracie, KRÓL
Niechaj przyjdzie tu żona 2. WIEŚĆ
Nie przemówi pogodno; KRÓL
Precz mi z oczu — precz z oczu człowieku! 2. WIEŚĆ
(przechodzi)
3. WIEŚĆ
SCENA 3. Na Skałce syn i żona KRÓL
Deszcz pluskocze i wichry tam dują, 3. WIEŚĆ
Twoi czterej pancerni, KRÓL
Mgły jakoweś przed gankiem się włóczą. 3. WIEŚĆ
Miej me słowa w pamięci przytomne: KRÓL
Co ty kraczesz — — — ? 3. WIEŚĆ
Zwiastuję: 3. WIEŚĆ
(przechodzi)
KRÓL
Zniknął, uciekł, — złe licho. (Świst i Poświst wbiegają ze stron przeciwnych).
ŚWIST
SCENA 4. 1. Skąd to królu, czy z boju, POŚWIST
1. Na zielonej ostrowu murawie 2. Gdzie gaj święty i zdrój gdzie rusalny, ŚWIST
Orłowie krwie tej strzegą, (Lirny i kościelny weszli z boku).
KOŚCIELNY
SCENA 5. Nastąpiłeś gromnice! LIRNY
O widzisz go tam, stoi przy ołtarzu! KRÓL
»Wyż-to mieczów nie macie«?! LIRNY
Zmierzyli się mieczami. KRÓL
»Tchórze!« LIRNY
Ty wesprzej pęd prawicą twoją! KRÓL
Nuże!! LIRNY
Upadli na twarz! KRÓL
Psy!! LIRNY
Zabijaj ty!!! KRÓL
(leci ku ścienie; zatrzymuje się przy belce).
(Gdy się zwraca, widzi idące gromady). KRÓL
SCENA 6. Kto są ci ludzie, ŚWIST
Słyszysz, co śpiewają? KRÓL
Nie słyszę. ŚWIST
Twoje czyny, — twój czyn i czyn jego POŚWIST
Lata gonią. ŚWIST
Upłynął już wiek. KRÓL
Pragnę, — ha wody — ból. POŚWIST
Wytrwaj ty król. ŚWIST
Wiek minął. POŚWIST
O tych, co z tobą szli na rzeź, KRÓL
Hej! A ty kto — ? POŚWIST
Duch. KRÓL (szeptem)
Kto ty jesteś, kto? ŚWIST
Lecę, lecę w skok, POŚWIST
Od zamkowych pustych ścian na ściernisty łan. KRÓL
Kogo? POŚWIST
Dnia wczora i zawczora, KRÓL
Zmora! PRZEWODNIK I CHÓR KALEK
SCENA 7. 1. Ćwiertuje go król srogi, 3. Do świętej przyszli truny. KRÓL
Gromady zkądsiś płyną, PRZEWODNIK
Tam, KRÓL
To kłam!! PRZEWODNIK
5. Tam posąg z kamienia KRÓL
Woda leczy! — Zapomnieć! — KRASAWICA
(we drzwiach komory).
KRÓL
SCENA 8. Szept słyszę drzew... PRZEWODNIK
Posąg dostępu broni! KRÓL
Skruszę posąg przeklęty! (biegnie ku głębi).
PRZEWODNIK I CHÓR
(zagrodzili przejście).
On święty!!! (Na końcu gromady idą: królowa matka, królowa żona i synek mały królewski. Idą na klęczkach).
KRASAWICA
(we drzwiach komory).
Wybieraj krew, wybieraj krew krzep ty się padłą krwią, KRÓL
(zwraca się od głębi).
KRASAWICA
Wodna mnie więzi toń, (przepada).
ŚWIST
SCENA 9. Stań się woda, stań się woda, od tych drzwi, do tych drzwi POŚWIST
Przyjdą tu rycerze krwi (wskakuje na ławę).
Patrzmy jak z nich fala drwi. RUSAŁKI
(wyłażą z pod wody — )
POŚWIST
Rusałeczka z wodą igra, ŚWIST
Bo mi oczy zaszły łzą, POŚWIST
(gra na dudce). RYCERZE
(we drzwiach bocznych przeciwległych wychylają się nad progi i w wodzie tej miecze nurzają).
KRÓL
(zwraca się nagle od ganku i staje na progu wrót wielkich).
RUSAŁKI
(znikają).
1. RYCERZ
Patrz, pół rozwarte usta; 2 RYCERZ
O patrz krew z rany chlusta 3. RYCERZ
Raniłem mieczem usta. 4. RYCERZ
Modlitew szeptem prosi, 1. RYCERZ
To szmer i pomruk płazu, 2. RYCERZ
Patrz, jak się woda mętni, 3. RYCERZ
Krew to mojego miecza. 4. RYCERZ
Patrz, czaszka ta kalecza, KRÓL
Ja mieczem ciąłem głowę! 1. RYCERZ
Patrz, oczy ku nam kłoni. KRÓL
Miecz się zaciska w dłoni; ECHO
Przeklęty — klęty w duchu. 2. RYCERZ
O patrz, przed nami stoi 3. RYCERZ
Odwracaj, odwróć lica. 4. RYCERZ
Zaczerpać, czerpać wody. 1. RYCERZ
O źródło, święte źródło, KRÓL
O męty, — krew, — zmącona! ECHO
O duszo zasądzona. 2. RYCERZ
Czy widzisz w głębi trupa? 3. RYCERZ
O patrz, okropna stwora. 4. RYCERZ
Rozsuwa się zapora. 1. RYCERZ
Patrz, na dnie: zrąb kościoła. 2. RYCERZ
Patrz, ołtarz w świecach błyska. 3. RYCERZ
Rękę podniósł do czoła. 4. RYCERZ
Ty idziesz... 1. RYCERZ
Pierwszy ty. 2. RYCERZ
Pierwszy ty! KRÓL
To ja — — — — — ! ECHO
...To ty, — to ty! (słychać wicher)
(pauza). 3. RYCERZ
Bracie, na mieczu rdza. 4. RYCERZ
Nie zdolę miecza wznieść, 1. RYCERZ
O bracie, trud daremny, 2. RYCERZ
O bracie, trud daremny, 3. RYCERZ
O patrzaj, miecze w bród 4. RYCERZ
O patrz, od głębi wód... KRÓL
Ktoś ku mnie dłoń wyciąga. 1. RYCERZ
Ktoś ze dna woła... KRÓL
Mnie! 2. RYCERZ
Czy słyszysz? 3. RYCERZ
Patrzaj! 4. RYCERZ
Patrz! KRÓL
Ktoś zrąb kamienny gnie! RYCERZE
Przeciwko nam! POSĄG
(wynurza się z wody)
KRÓL
Wznosi ramię!! POSĄG
(wznosi ramię).
KRÓL
Za mną haj! — Mieczem tnij! POSĄG
(zapada się)
(woda znika). RYCERZE
(przepadają we drzwiach).
ŚWIST I POŚWIST
(zmykają w ganek).
(deszcz). KRÓL
Ścigajcie — kędy on — — ? KRASAWICA
(wbiegła na ganek, przystanęła, patrząca ku Skałce).
KRÓL
Kędyż ta czarnobrewa KRASAWICA
(odbiegła w podwórze). KRÓL
Przebiegła... (zwraca się w ganek, ku głębi dążąc).
KRASAWICA
(w tejże chwili wraca).
KRÓL
(ustępuje przed nią na izbę).
KRASAWICA
SCENA 11. 1. Warkocz plotę niespleciony, (przepada w komorze).
KRÓL
SCENA 12. Kto są...? Kędyś znikają. ECHO
Przeklęty. — — — KRÓL
Cóż to, — rdza na zawiasach? Próchno na węgłach drzwi? ECHO
Tyś jest, — kto na wszystko się waży. KRÓL
Cóże — — czy żywej dusze — — ? (błyska się).
Burze lecą a gromy. Jęknął — psy go przyparły. ECHO
Trumna. (błyskawica).
KRÓL
Błyskawicą mnie wita. ECHO
Słowo ciałem się stało. (uderzenie piorunu).
TRUMNA ŚW. STANISŁAWA
(wchodzi na ganek).
KRÓL
Z miejsca ruszyć nie zdolę, niemoc ścięła w niewolę, (dzierży oburącz koronę na głowie)
(cofa się). KRÓL
Zostaw koronę! Nie dla mnie, dla syna! (cofa się ku tronowi).
TRUMNA ŚW. STANISŁAWA
(przestępuje próg izby).
KRÓL
Zostaw! nie dla mnie, nie! ECHO
Człowieku! (błyskawica).
KRÓL
(u tronu)
Skąd, z jak daleka ty idziesz z rozkazem, (piorun)
(trumna wali się na króla). KLĄTWA:
|