[277]XXIX.
Jak Hagen nie powstał przed królową.
1758
Dwaj rycerze, co dotąd z sobą rozmawiali,
Hagen i Dytrych wreszcie już się pożegnali.
Hagen został, ogląda się i okiem goni
Za swymi, wnet zobaczył towarzysza broni.
1759
Ujrzał skrzypka w pobliżu obok Giselhera,
Więc by z nim razem poszedł, poprosił Volkera;
[278]
Wiedział, iż ten się w świecie niczego nie zlęknie
I w każdej sprawie tęgo sprawi się i pięknie.
1760
Panowie jeszcze wszyscy w podwórzu czekali,
A oni obaj poszli pod drzwi wielkiej sali
Przez obszerny dziedziniec krocząc. Ich nie trwoży
Wcale, choć się kto na nich strasznym gniewem sroży.
1761
Tam królowej Krymhildy sala była prawie.
Oni naprzeciw sali usiedli na ławie.
Na obu szata droga wspaniale połyska:
Kto ich widział, tych panów radby poznać z bliska.
1762
Hunnowie jak na dzikie gapili się zwierze,
Widząc, jak wyglądają zuchwale rycerze.
Ujrzała ich Krymhilda z okna i ponura
Zaległa piekne czoło ciężka smutku chmura.
1763
Wspomniała swoje krzywdy i łzy jej wytrysły.
Dworzanie w podziwieniu jęli snuć domysły,
Co może być powodem smutkowi nagłemu,
A ona rzekła: „Hagen oto winien temu!“
1764
„Cóż się stało?“ dworzanie dowiedzieć się silą,
„Wszakżeśmy was wesołą widzieli przed chwilą, —
„Ktoby was chciał pokrzywdzić, kara go nie minie, —
„Każcie pomścić, a śmiałek on natychmiast zginie!“
1765
— „Wdzięczna będę na wieki,“ Krymhilda zawoła,
„I nic nie wzbronię temu, co mnie pomścić zdoła.
„Klękam przed wami, u stóp waszych błagam ninie
„Pomsty na mego wroga! Hagen niechaj zginie!“
[279]
1766
Wnet sześćdziesięciu zbrojnych stanęło mścicieli,
Gwoli lubej królowej natychmiast iść chcieli
Na Hagena, co wrogów swoich był postrachem,
I skrzypka, by zbójeckim zabić ich zamachem.
1767
Lecz królowa ujrzawszy, ze rzesza tak mała,
Pełna gniewu do swoich mężów powiedziała:
„Raczej zawczasu rzućcie zamysł, jaki macie,
„W takiej liczbie Hagena pobić nie zdołacie.
1768
„Chociaż Hagen w odwadze niezrównany prawie,
„Lecz ten, co koło niego siedzi tam na ławie
„Jeszcze silniejszy; Volker rycerz to zuchwały.
„Nie poradzi mu nigdy hufiec taki mały.“
1769
Gdy widziała, że orszak stanął w pełnej zbroi,
Rzekła królowa znowu do drużyny swojej:
„Czekajcie jeno, stójcie, aż ja w tamte stronę
„Ku moim wrogom pójdę, przywdziawszy koronę.
1770
„Baczcie, jakie odemnie usłyszy wyrzuty
„Hagen z Tronje, Guntera lennik pełen buty.
„Nie zaprze się, zuchwałość znam ja tego człeka,
„Więc mnie to nie obchodzi, jaki los go czeka.“
1771
Skrzypek, zuch do oręża gracki i do smyczka,
Obaczył, iż po wschodach sroga przeciwniczka
Królowa z domu idzie i wprost ku nim zmierza:
Więc Volker do dzielnego tak rzecze rycerza:
1772
„Nadchodzi prosto ku nam ta, bracie Hagenie,
„Co nas tu przez swe zdradne zwlokła zaproszenie.
„Alem nigdy nie widział, żeby za kobietą
„Zbrojni męże chodzili taką wielką świtą.
1773
„Kto wie, czyli nie na nas godzi ta gromada?
„Miejcież się na baczności, taka moja rada,
[280]
„By ustrzedz czci i życia! Nie mylę się pewnie,
„Patrzcie, jak oni na nas spoglądają gniewnie!
1774
„Nie ma co tracić czasu! Zgubna może zwłoka —
„U kilku pierś mi jakoś nad miarę szeroka,
„Myślę, że jasny pancerz pod szatą ukryli.
„Trudno zgadnąć, na kogo tak się uzbroili.“
1775
A dzielny Hagen gniewem z jęty rzecze: „Ano
„Widzę ja, że to wszystko na mnie zgotowano,
„Że na mnie mają miecze ich błyszczące godzić,
„Lecz ci by mi w powrocie nie mogli zaszkodzić.
1776
„Daszli mi pomoc, dzielny druhu mój, Volkerze,
„Gdy mnie napadną tamci Krymhildy rycerze?
„Powiedz, czy dla przyjaźni staniesz w mej obronie?
„Ja wiernie w każdej sprawie będę po twej stronie.“
1777
A grajek mu odpowie: „Wiernie wam pomogę,
„Chociażby król wam jaki chciał zachodzić drogę
„Z całem wojskiem i walczyć; od twojego boku
„Póki żyję, z bojaźni nie ustąpię kroku!“
1778
— „Zacny druhu, niech Bóg was z nieba wynagrodzi!
„Gdy chcą walczyć, niech walczą! Cóż mnie to obchodzi,
„Jeżeli mi pomocy nie odmawiasz twojej.
„Niech przybędą, by w walce doświadczyć swej zbroi!“
1779
— „Gdy nadejdzie,“ rzekł grajek, „powstać nie zaszkodzi
„Z ławy, zawsze królowej cześć oddać się godzi.
[281]
„Złóżmy hołd jej wysokiej królewskiej godności.
„Jeszcze nikt źle nie wyszedł nigdy na grzeczności“.
1780
— „Nie, nie czyń tego!“ Hagen odrzecze skrzypkowi,
„Bo jeszcze ci rycerze pomyśleć gotowi,
„Iżem opuścił swoje siedzenie z obawy:
„Żaden z nich mnie nie zmusi, żebym powstał z ławy.
1781
„Raczej nam tu pozostać wypada uparcie.
, Po„Po cóż czcić tego, co mnie nie cierpi otwarcie?
„Nie, nie wstanę, dopóki krew mi w żyłach płynie,
„Nie dbam o to, czy bardziej rozsroży się ninie!“
1782
I w nadmiarze zuchwalstwa na kolana kładzie
Jasny miecz, — lśnił zielony jaspis na osadzie,
Przy nim i żywa barwa trawy mdłą się wyda:
Znała ten miecz Krymhilda, był to miecz Zygfryda.
1783
Poznała, odświeżając boleść wiekuistą,
Ową rękojeść złotą i pochwę złocistą,
Wspomniała przeszłość, z oczu strumień łez jej tryśnie.
— Myślę, że to jej Hagen zrobił naumyślnie.
1784
A Volker śmiały ujął swój smyk, bo miał prawie
Kształt miecza i położył przy sobie na ławie:
Oręż to był potężny, ostry, długi, srogi.
Tak siedzieli obadwaj rycerze bez trwogi,
1785
A serce ich tak dumnie i zuchwale biło,
Iżby ich nic na świecie powstać nie zmusiło,
Ni strwożyć. — A w tem, prawie trącając ich nogą
Szła królowa; witając rycerzy złowrogo
[282]
1786
Rzekła: „Któż was Hagenie zapraszał w gościnę.
„Żeś się ośmielił w moją przyjechać krainę,
„Świadom mej krzywdy? Raczej wam było nie jechać!
„Sam rozsądek wymagał tej drogi zaniechać.“
1787
— „Po mnie nikt nie posyłał,“ Hagen jej odpowie,
„Ale byli proszeni na gody panowie,
„Którym służyć winienem ja po lennem prawie,
„A nigdy mnie nie brakło żadnej w ich wyprawie.“
1788
— „Ale pamiętasz,“ rzekła, „co było przyczyną
„Mego gniewu i jaką ściągnąłeś go winą?
„Wszak Zygfryda mojego tyś życia pozbawił
„I o niepłakaną stratę mnie przyprawił.“
1789
— „Cóż o tem jeszcze gadać?“ rzekł. „Na co się przyda?
„Tak, ja jestem ów Hagen, co zabił Zygfryda,
„Pierwszego śmiałka! Musiał przypłacić to głową,
„Iżeś pani Brunhildę obraziła mową.
1790
„Tak, ja się nie wypieram, pani miłościwa,
„Iż cała wina na mnie jedynie spoczywa;
„Więc czy mąż, czy kobieta, — pomstę niech wywiera!
„Jam winien, bo się Hagen nigdy nie zapiera!“
1791
Ona na to: „Słuchajcież, jeszcze mi urąga!
„Nie zapiera się wcale, więc co na się ściąga,
„Wiedzcież rycerze, z tego nic sobie nierobie!“
Lecz tamci spoglądali bezczynnie po sobie.
1792
A gdyby ich zaczepić chciał kto, niezawodnie
Dwaj rycerze w tej walce obstali by godnie,
[283]
Jako w bitwach bez liku już dali dowody,
Lecz trwożnie milczą — ci, co przysięgali wprzódy.
1793
Jeden rzekł: Cóż patrzycie na mnie, jak na dziwo?
„Choć przyrzekłem, nie myślę począć, jako żywo!
„Życie tracić, do tego darem mnie nie zmusi, —
„Królowa, jak uważam, na zgubę nas kusi.“
1794
A drugi rzecze znowu: „I ja powiem szczerze,
„Choćby mi kto ze złota stawiał całe wieże,
„Tobym na tego grajka porwać się nie ważył!
„Straszne jego spojrzenie, — jam to zauważył.
1795
„I Hagena poznaję; znałem doskonale
„Go za młodu, i słyszeć o nim nie chcę wcale.
„W dwudziestu i dwóch bitwach jegom widział czyny.
„Hej, ileż niewiast z jego płakało przyczyny.
1796
„Toć oni z niejednego pieca chleb już jedli.
„Hagen z Hiszpanem owym nieraz tu zawiedli
„Bój dzielny, by królowi czci przysporzyć świeżej.
„Czołem panowie! Jemu cześć oddać należy!
1797
„Wtedy był jeszcze chłopcem ledwie, nie mężczyzna:
„Dziś mu starość włos bujny sprószyła siwizną,
„Nabrał rozumu, dłoń ta dziś potężniej władnie,
„A w ręku dzierży Balmung, pozyskany zdradnie.“
1798
Więc stanęło, że walki zaniechać należy.
Gniewało to królowe wielce; lecz rycerzy
Do walki niebezpiecznej nie zmusić nikomu, —
Zbierał ich strach przed grajkiem i poszli do domu.
1799
A ten rzecze: „Przynajmniej mamy już dowody,
„Iż nas tu zgubić pragną, jak mówiono wprzódy.
[284]
„Chodźmy do królów, przy nich staniemy na straży
„A pewnie nikt się na nich targnąć nie poważy.
1800
„Jak to niejeden trwożnie od walki odstąpi,
„Jeżeli druh druhowi pomocy nie skąpi!
„Dobrze robi, na rozum biorąc rzeczy wprzódy,
„Bo przezorność go nie raz uchroni od szkody.“
1801
— „Więc i ja idę z wami!“ Hagen mu odpowie,
Poszli, widząc że jeszcze stoją ich królowie
Na dziedzińcu, a mężów ścisk wielki do koła.
Więc Volker wielkim głosem na panów zawoła:
1802
„Pocóż tu, gdzie was ciżba tłoczy i napada
„Stać myślicie? Do króla przecież iść wypada,
„I obaczyć, co myśli on rozpocząć z nami!“
Więc szlachetni rycerze stanęli parami:
1803
Cny pan z Berna najpierwszy przy Gunterze staje,
Król Burgundów mu swoją prawicę podaje,
Irnfryd ujął Gernota, cnego bohatera
A Rydygier do dworu powiódł Giselhera.
1804
Ale chociaż się inni w pary szykowali,
Volker i Hagen zawsze razem się trzymali.
W ostatniej jeno walce rozeszli się wreszcie —
Gorzkie łzy wycisnęli niejednej niewieście.
1805
Za królami szło tysiąc szlachetnych rycerzy
Których tu od burgundzkiej przywiedli rubieży,
I sześćdziesiąt wojaków, których Hagen śmiały
Przyprowadził, — więc z królem szedł huf okazały.
1806
Hawart koło Irynga szedł, tuż za królami,
Obaj dzielni, głośnymi wsławieni czynami.
Z Dankwartem Wolfhart idzie, także rycerz prawy,
Obaj znaczni śród innych z wzięcia i postawy.
[285]
1807
Kiedy władca z nad Renu próg sali przekroczył,
Król Ecel nie dozwolił iść dalej, zeskoczył
Z tronu, naprzeciw gości biegnąc na spotkanie.
Rzadko można obaczyć tak szczere witanie.
1808
„Witajcież mi Gunterze, witaj sercem całem
„Gernocie, Giselherze! Pozdrowienie słałem
„Najszczersze przez mych posłów w burgundzką krainę!
„A uprzejmie też waszą pozdrawiam drużynę.
1809
„Wam też dzięki, że nasze spełnione życzenie,
„Wielce mężny Volkerze i możny Hagenie.
„Z mą małżonką pospołu witam was serdecznie,
„Wszak słała posłów, byście przybyli koniecznie.
1810
A Hagen mu odrzecze: „Łaska wasza znana!
„Gdybym tu nie miał przybyć w służbie mego pana,
„Przyjechałbym cześć oddać Waszej Łaskawości!“
A gospodarz za rękę ujął miłych gości
1811
I prowadził ku swojej ławie; tam puhary
Stały już zastawione, złote, wielkiej miary,
Pełne wina, wonnego morwiaku lub miodu:
Pito zdrowie przybyłych z obcego narodu.
1812
Ecel rzekł: „Powiem szczerze, wierzyć mi możecie,
„Iż mnie spotkać nie mogło nic milszego w świecie,
„Jak, że taki oglądam mych zaprosili skutek.
„Ustąpi też nareszcie mej małżonki smutek.
1813
„Dziwowałem się nieraz, szukając przyczyny,
„Iż mojej nie raczycie odwiedzić krainy,
[286]
„Choć dwór mój już nie mało zacnych widział gości.
„Gdym was ujrzał, nie małej doznałem radości.“
1814
A Rydygier, wspaniały rycerz mu odpowie:
„Iście, warto się cieszyć! Zacni to panowie!
„Ród królewski z wszelakich cnót rycerskich znany,
„Z nimi też zuch niejeden przybył zawołany!“
1815
Właśnie na dniu najdłuższym przybyli rycerze
Wieczorem do Ecela. Rzadko gdzie tak szczerze
Powitano przybyszów; — gdy godzina woła
Do posiłku, prowadził król gości do stoła.
1816
Więc koło niego cała drużyna zasiadła,
Podano im sowicie napitku i jadła,
Czego jeno żądali, już przed nimi stawa
Natychmiast, bo ich głośna poprzedziła sława.
|
